Απαραίτητο καύσιμο Η φθορά μας για να αράξουμε στην Ιθάκη μας ...
https://to-synoro.blogspot.com/2020/03/fthora.html
η αιώνια μάχη του καλού και του κακού...
Υπάρχει κανείς που να μην είχε ποτέ μια ψυχολογική διαταραχή στην ζωή του; Υπάρχει κανείς που να μην έχει χάσει ποτέ τον έλεγχο των συναισθημάτων του και τις ισορροπίες του; Υπάρχει κανείς που να μην έχει λυγίσει, να μην έχει χάσει τον εαυτό του ποτέ;
Μήπως οι ψυχολογικές διαταραχές δεν είναι τρομακτικές ασθένειες, αλλά σκαλοπάτια που μας ανεβάζουν στο ανώτατο όριο των ψυχικών δυνατοτήτων μας; Μήπως ο χειρότερος και σκοτεινότερος εαυτός μας είναι η γέφυρα που θα μας οδηγήσει στον ανώτερο, φωτεινότερο πνευματικό εαυτό μας;
Μήπως η αποκαθήλωσή μας είναι μια απαραίτητη διαδικασία που μας οδηγεί στην εξέλιξη ώστε να γίνουμε καλύτεροι; Μήπως όταν πιεζόμαστε και πονάμε ψυχικά, ανακαλύπτουμε και ξεπερνάμε τους εαυτούς μας; Μήπως οι ψυχικά νοσούντες, οι «προβληματικοί» είναι πιο έξυπνοι και φυσιολογικοί από τους τέλειους, πάντα αλάθητους και πετυχημένους;
Μήπως δεν υπάρχει σωστό και λάθος και δεν πρέπει να κρίνουμε αυστηρά κανέναν; Μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να κουνάμε αυστηρά το δακτυλάκι μας προς τους άλλους και να ασχολούμαστε μόνο με την αυτοβελτίωση μας;
Μήπως είμαστε πολύ λίγοι για να κρίνουμε τους άλλους και υποχρεούμαστε να σεβόμαστε την μοναδικότητα και διαφορετικότητα του καθενός;
Τελικά η αιώνια μάχη του καλού και του κακού, ο πόλεμος ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, έχουν την σημαντικότερη αποστολή: Την αναγέννηση και επιβίωσή μας.
Τελικά, η φθορά μας είναι το απαραίτητο καύσιμο για να αράξουμε στην Ιθάκη μας. Κάλο μας ταξίδι.
Γραφει η Χρύσα Κατσιτοπούλου
Πηγή : tampouloukia.gr
Υπάρχει κανείς που να μην είχε ποτέ μια ψυχολογική διαταραχή στην ζωή του; Υπάρχει κανείς που να μην έχει χάσει ποτέ τον έλεγχο των συναισθημάτων του και τις ισορροπίες του; Υπάρχει κανείς που να μην έχει λυγίσει, να μην έχει χάσει τον εαυτό του ποτέ;
Μήπως η αποκαθήλωσή μας είναι μια απαραίτητη διαδικασία που μας οδηγεί στην εξέλιξη ώστε να γίνουμε καλύτεροι; Μήπως όταν πιεζόμαστε και πονάμε ψυχικά, ανακαλύπτουμε και ξεπερνάμε τους εαυτούς μας; Μήπως οι ψυχικά νοσούντες, οι «προβληματικοί» είναι πιο έξυπνοι και φυσιολογικοί από τους τέλειους, πάντα αλάθητους και πετυχημένους;
Μήπως δεν υπάρχει σωστό και λάθος και δεν πρέπει να κρίνουμε αυστηρά κανέναν; Μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να κουνάμε αυστηρά το δακτυλάκι μας προς τους άλλους και να ασχολούμαστε μόνο με την αυτοβελτίωση μας;
Μήπως είμαστε πολύ λίγοι για να κρίνουμε τους άλλους και υποχρεούμαστε να σεβόμαστε την μοναδικότητα και διαφορετικότητα του καθενός;
Τελικά η αιώνια μάχη του καλού και του κακού, ο πόλεμος ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, έχουν την σημαντικότερη αποστολή: Την αναγέννηση και επιβίωσή μας.
Τελικά, η φθορά μας είναι το απαραίτητο καύσιμο για να αράξουμε στην Ιθάκη μας. Κάλο μας ταξίδι.
Γραφει η Χρύσα Κατσιτοπούλου
Πηγή : tampouloukia.gr
