Εγώ, τον καθρέφτη των πρέπει μου, τον έκανα χίλια κομμάτια…

Έλα να παίξουμε με θέλω, με κούρασαν τα πρέπει.
Δεν έχω άλλο χρόνο να δώσω σε κανένα από τα καλοφτιαγμένα πρέπει.

Έπαιξα μαζί τους όλα τα παιχνίδια, εκείνα με την παιδική αθωότητα και τα άλλα που κρύβουν ενήλικα εγκλήματα.
Κι όταν γέμισε το σήμερα με πρέπει, δεν έμεινε ούτε μια σπιθαμή κενό να μπει μέσα ένα θέλω.

Κι όταν τα θέλω σου τα αγνοείς, γίνονται πεισματάρικα απαιτητικά παιδιά και επαναστατούν. Ορθώνουν το ανάστημά τους και τα ζητάνε όλα.

Όλα ή τίποτα.
Τώρα ή ποτέ.

Όταν τα θέλω επαναστατήσουν δεν δίνουν δεύτερες ευκαιρίες. Δεν δίνουν παράταση.
Σε κοιτάνε κατάματα και περιμένουν μόνο μια απάντηση.
Ένα «ναι» ή ένα «όχι».
Χωρίς πολλά λόγια, χωρίς εξηγήσεις και δικαιολογίες.

Κι είναι η στιγμή που στην αόρατη φωτιά της ψυχής σου, τα πετάς όλα μέσα.
Ένα ένα τα πρέπει σου, κάθε μια από τις φτιαγμένες στιγμές και τις καλά σκηνοθετημένες μέρες βασισμένες σε οσκαρικό σενάριο. Κάθε χαμόγελο που δεν βγήκε από την ψυχή και δεν φώτισε τα μάτια, κάθε παρουσία που ήθελες να είναι απουσία και με τα μάτια σου ζητούσες την έξοδο κινδύνου κι ας ήταν έξοδος στο άγνωστο.

Μένεις εσύ με την εικόνα σου. Την τελευταία εικόνα των πρέπει σου κι ένας καθρέφτης να αντανακλά αυτά που αρνήθηκες για καιρό να δεις.
Κοιτάς την εικόνα σου και την σπάς.
Την κάνεις χίλια κομμάτια, σπασμένος ο καθρέφτης, θρυμματισμένη η εικόνα.
Ό,τι πιο χρήσιμο για να πας τα θέλω σου ένα βήμα παρακάτω.

Όλα ή τίποτα.
Τώρα ή ποτέ.

Η στιγμή που κοιτάς το τώρα και του μιλάς. Δεν του φωνάζεις. Δεν του κραυγάζεις.
Του λες απλά «Ναι, αυτή είμαι. Δεν έχει σημασία ποια ήμουν. Δεν έχει σημασία τι έχω υπάρξει. Δεν έχει σημασία τίποτα πια γιατί ήταν όλα κομμάτια ενός πρέπει!»

Σημασία έχει ο καθρέφτης των πρέπει σου που γίνεται χίλια κομμάτια.
Κι εσύ που δεν σκύβεις.
Κοιτάς τα κομμάτια και περνάς από πάνω τους για να φύγεις.
Κάποια σε κόβουν, δεν πειράζει.
Κανένα πρέπει δεν αξίζει να ξανακολλήσει.

Όλα ή τίποτα.
Τώρα ή ποτέ.

Τα μισά τελειώσανε μόλις. Τα λίγα, τα χλιαρά, τα περίπου έτσι αλλά κι αλλιώς.
Κι οι εκπτώσεις στα θέλω κι αυτές τελειώσανε.
Δεν υπάρχουν άλλα θέλω στα πανέρια.

Τώρα τα θέλω είναι πολύτιμα και δεν ξεπουλιούνται όσο όσο.
Είναι ανεκτίμητα και δεν μπαίνουν σε καμία ζυγαριά.

Θέλω εμένα.
Θέλω να με αναγνωρίζω όταν είμαι μαζί σου.
Θέλω να αγαπήσω κάθε λάθος μου. Κι αυτό δικό μου είναι. Κομμάτι μου.
Θέλω να χωράω στην ζωή μου. Να μην περισσεύω. Να μην είμαι λείπω.
Θέλω να γελάω και να κλαίω και να γίνομαι κλόουν και να τσαλακώνομαι.

Θέλω εσένα και δεν μου κάνει κανείς άλλος.
Θέλω εσένα και τα υποκατάστατα δεν τα βλέπω καν.
Θέλω την καλημέρα σου και την καληνύχτα σου ακόμα κι όταν θες να με βρίσεις.
Θέλω τα ταξίδια που θα έρθουν να χωράνε και τους δυο μας.
Θέλω να χωράω στην μέρα σου. Όχι μόνο στην νύχτα σου.

Θέλω εμάς.
Θέλω την μυρωδιά σου πάνω μου.
Θέλω να τσακωνόμαστε για την μπουκιά που πήρα από το φαϊ σου και για την επόμενη ταινία που θα δούμε.
Θέλω ένα σήμερα κι ένα τώρα.
Χωρίς υποσχέσεις. Χωρίς όρια. Χωρίς όρους.

Θέλω ένα σήμερα που θα το ζω κι ας σπάσω τα μούτρα μου, από ένα πρέπει που θα το σκηνοθετήσει η ζωή πριν το ερμηνεύσω.

Όλα ή τίποτα.
Τώρα ή ποτέ.

Της Σοφίας Παπαηλιάδου.