Ένας δράκος που δεν έχει σηκωθεί ακόμη, δεν έχει βρυχηθεί, δε μας έχει παρουσιάσει τα δόντια του.

Φόβος και μίσος. Μίσος και φόβος. Λέξεις που ηχούν βαριά στο άκουσμά τους. Λέξεις σύντομες με περιεχόμενο πυκνό. Ακούγονται «κάπως» αλλά έχουν ουσία. Ποιος άραγε να φοβάται; Ποιος άραγε να μισεί; Όλοι προσπαθούν να το κρύψουν, να βουλώσουν τα αφτιά τους και να το παίξουν ψύχραιμοι σε καθετί που εκτυλίσσεται γύρω μας. Να φωνάξεις; Ποιος θα σε ακούσει; Να μιλήσεις; Σε ποιον να απευθυνθείς;

Από ποιον να ακούσεις τα νέα; Την τηλεόραση; Τον τύπο; Το ραδιόφωνο; Όλα έχουν το δικό τους λάιτ μοτίφ. Θάνατοι, αρρώστιες, πνιγμοί. Ποιος άραγε να φταίει; Ενός λεπτού σιγή…

Σιγή σε ό,τι δε μπορούν να σου απαντήσουν. Και να ξέρουν δε θα το κάνουν. Υπάρχει ο φόβος, ο διχασμός. Μια κατεύθυνση πεπατημένη που ακολουθείται χρόνια από όλους μας. Πόσα likes συγκέντρωσε η ανάρτηση για τη γρίπη; Για τους πρόσφυγες- μετανάστες; Για τα σύνορα και τους στρατιώτες μας; Όλα παίζουν και όλα «τραβάνε». Και ο φόβος του κόσμου μεγαλώνει, για ένα like απ’ τον καθένα μας, για ένα comment, για ένα share «τρέφεται» ο φιλήσυχος δράκος της κοινωνικής μας αδράνειας.

Ένας δράκος που δεν έχει σηκωθεί ακόμη, δεν έχει βρυχηθεί, δε μας έχει παρουσιάσει τα δόντια του, τα νύχια του και τις φλόγες που ρίχνει. Κάθεται εκεί και μασάει ό,τι του δίνουμε. Ήσυχος, αμέριμνος στη σπηλιά του. Βαριέται να σηκωθεί, να ψάξει για την τροφή του, να πετάξει στον πεντακάθαρο ουρανό. Όλα τα έχει έτοιμα και σερβιρισμένα. Μα και για ποιο λόγο να σηκωθεί; Δεν του χρειάζεται ακόμη…

Αν κάποια στιγμή όμως ξυπνήσει; Αν αναζητήσει ο ίδιος την τροφή του; Αν ανοίξει τα μάτια του, τεντώσει φτερά και πετάξει ξανά όπως και τότε; Όλα αυτά τα «αν» κάποια στιγμή θα γίνουν και πράξη. Και φυσικά, όπως όλοι μας ξέρουμε, δράκος στην ουσία δεν υφίσταται. Υφίσταται μόνο λαός, ένας λαός που δηλώνει ελληνικός. Ελληνικός στα ήθη, στα έθιμα και στη φιλοξενία.

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη

Πηγή : loveletters.gr