Θέλω να επιστρέψω σε εκείνο το ακρογυάλι..

Στο ακρογιάλι. Εκεί θέλω να μείνω. Μια αγκαλιά με τα κύματα κι ένα νανούρισμα της θάλασσας με βοτσαλένιο βουητό μέσα σε αιώρες κοχυλιών. Σίγουρα, θα ξεχαστώ με το χρόνο, όμως δε θα έχω επαφή με τον κόσμο.

Όσο μου πάρει, μια ώρα, μια μέρα, μια νύχτα. Δε με αφορά και τόσο.
Είναι ένα καταφύγιο μες στην τρικυμία των σκέψεων που θολώνουν το είναι. Έχει το χάρισμα να σου χαϊδεύει τα όνειρα και να σε κάνει να χαμογελάς εκεί που όλα έχουν γκρεμιστεί χωρίς σωτηρία, χωρίς επιστροφή. Όσα δε βρίσκεις στο πρόσωπο άλλων, το έχει εκείνη. Είναι κάτι μαγικό σε κείνο το μέρος που δε μπορείς να το ερμηνεύσεις με λέξεις.

Πάει όμως καιρός από τότε που συζητούσαμε μαζί κάτω απ’ το ίδιο αρμυρίκι. Δε θυμάμαι από πότε. Χάθηκε το μέτρημα, χάθηκαν οι στροφές και οι στίχοι. Οι στροφές εκείνες σε ένα ρεφρέν που έχει παγώσει σε μια μεριά των ονείρων. Θυμάμαι πως δεν είχε ήχο, μόνο μια ανεξήγητη αρμονία που ηχεί σαν τραγούδι στη σκέψη μόλις κλείσω τα μάτια.

Κι εκείνα τα αστέρια; Δε μπορείς να τα αντικρίσεις αλλού, μόνο πάνω στην άμμο που κολλά στα μαλλιά και ξεραίνει τα χείλη. Είναι γλυκιά η αρμύρα κι άσε τους άλλους να λένε για πίκρες και φόβους. Αφήνει σημάδια στα χέρια και πιάνει φαγούρα το σώμα. Μια φαγούρα που κι αυτή είναι γλυκιά, έτσι που σε κάνει να ορμήσεις στην αγκαλιά του ολόλευκου φεγγαριού.

Θέλω να επιστρέψω σε όλες τις νύχτες αυτές, που με έκαναν να αφεθώ. Να αφεθώ στη μελωδία, στα αρώματα και στην τρέλα. Δεν είναι πολύ μακριά, το νιώθω πως θα ‘ρθει και πάλι. Θα ξανάρθουν αντάμα και θα γελάσουμε μαζί, θα σκαρφαλώσουμε στα βράχια ακουμπώντας τις μύτες των ποδιών μας στα κύματα. Δεν είναι πολύ μακριά, το ξέρω, το νιώθω πως θα ρθουν…

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη


Πηγή : loveletters.gr