Πως θα ήταν Αν...

Το χειρότερο απωθημένο... είναι αυτό που ζήσαμε για λίγο και όχι αυτό που δεν ζήσαμε καθόλου. Αυτό που ενώ το κρατούσες σφιχτά, γλίστρησε μέσα από τα χέρια σου, το παραμύθι που δεν έμαθες ποτέ το τέλος του. Το παγωτό που έγλυψες μία φορά και σου έπεσε κάτω, γαμώτο!

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι που σημάδευες σχεδόν προκλητικά με τη ρακέτα σου στη θάλασσα και αντί να σε διαολοστείλει σου έφερε το μπαλάκι, σου χαμογέλασε και δεν αρνήθηκε τη βόλτα που της πρότεινες το βράδυ.

Έξυπνη, με χιούμορ σαν το δικό σου όχι συγκλονιστικά όμορφη αλλά γήινη. Της άρεσες και δεν το έπαιζε δύσκολη, δε χρειαζόταν. Βγαίνατε μαζί, κοιμόσασταν μαζί, ήσασταν μαζί.

Από εκείνα τα μαζί που δεν χρειάζεται καν να τα ρωτήσεις για να τα επιβεβαιώσεις.

Το deadline του αποχωρισμού ερχόταν καθώς το ρημάδι το εκπαιδευτικό σύστημα σας είχε στείλει σε εντελώς αντίθετες κατευθύνσεις για σπουδές αλλά θα το παλεύατε, θα ήσασταν μαζί είχε πει.

Και εσύ αυτό ήθελες, αλλά κρατιόσουνα και όσο ήθελες να φωνάξεις παντού ότι τα κωλοχιλιόμετρα δεν είχαν καμία σημασία μπροστά στην ευτυχία σας τόσο μαζευόσουνα και ένιωθες την περιβόητη συγκρατημένη αισιοδοξία. Εκείνη όμως σε τραβούσε στον έρωτα της, σε έκανε να δεις τα πράγματα πιο όμορφα όπως στις ρομαντικές κομεντί. Είχες κλειδιά από το σπίτι της και είχε κλειδιά από την καρδιά σου. Ένιωθες ασφαλής.

Και εκείνη η στιγμή ήταν η καταλληλότερη για να σου τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια και με μία θεατρικότατη κωλοτούμπα να θυμηθεί ότι οι σχέσεις από απόσταση δεν πετυχαίνουν και επειδή το έχει ξανακάνει, δεν θέλει καν να το προσπαθήσει. Και το ξεκόβει χωρίς να δέχεται καν να σε ακούσει. Και εσύ αντί να θυμώσεις και να κλείσεις με δύναμη την πόρτα της ζωής σου στα μούτρα της βρίσκεσαι μόνιμα με ένα κουβά παγάκια στο σβέρκο να αναρωτιέσαι πως θα ήταν αν...

Έτσι ακριβώς γεννιούνται τα χειρότερα απωθημένα.

Γίνονται σκιές που ακολουθούν από μακριά κάθε βήμα σου, σκιές που σε κρυφοκοιτάζουν στις πιο δύσκολες και στις πιο χαρούμενες στιγμές σου, σκιές που εμφανίζονται στον τοίχου σου όταν πιστεύεις οτι τις έχεις πια ξεχάσει. Σκιές που γιγαντώνονται μέσα στο κεφάλι σου με παραμορφωτικές διαστάσεις.

Αλλά ένα απωθημένο δεν παύει να είναι μόνο μια σκιά και κάθε σκιά εξαφανίζεται, όταν ανάψεις το φως και δεις πραγματικά την μικροσκοπική ύπαρξη που τη δημιουργεί.

Μαρίνα Καλογεροπούλου