Η μεγαλύτερη τιμωρία σου, είναι να μείνεις μόνος με τις επιλογές σου...

Μια παλιά φωτογραφία, ξεχασμένη στο βάθος ενός συρταριού, είναι το μόνο που έχει μείνει από σένα. Μια φωτογραφία ξεθωριασμένη, όπως ξεθω...

Μια παλιά φωτογραφία, ξεχασμένη στο βάθος ενός συρταριού, είναι το μόνο που έχει μείνει από σένα. Μια φωτογραφία ξεθωριασμένη, όπως ξεθωριασμένη είναι πια και η μορφή σου στη μνήμη της. Μια φωτογραφία και η διαπίστωση ότι τελικά δεν άξιζες.

Μπα, σου κακοφαίνεται που το ακούς; Αυτή είναι όμως η αλήθεια. Όσο κι αν έλεγες ότι εσύ δεν είσαι σαν τους άλλους, όσο κι αν ήθελε να πιστεύει ότι εσύ είσαι ξεχωριστός, τελικά απέδειξες ότι είσαι απλά άλλος ένας μαλάκας. Άλλο ένα αρσενικό, που τη μαγκιά του τη μετράει με τις κατακτήσεις του.

Μόνο που δεν στα είπανε σωστά, φίλε μου! Δεν είσαι μάγκας, αν κατακτήσεις όσο περισσότερες γυναίκες μπορείς, αν τις κάνεις να σε ερωτευτούν, να σε πιστέψουν, να σε εμπιστευτούν. Μάγκας είσαι, αν καταφέρεις να σταθείς σωστά δίπλα στη γυναίκα που σε εμπιστεύτηκε. Αν καταφέρεις να τιμήσεις τον έρωτα, που λες ότι νιώθεις. Αν καταφέρεις να αγνοήσεις οποιοδήποτε άλλο θηλυκό κυκλοφορεί και αφοσιωθείς στη μία, που έχεις δίπλα σου.

Στο κάτω κάτω, εσύ την επέλεξες. Εσύ δήλωνες ερωτευμένος. Εσύ είπες ότι τέρμα πια τα παιχνίδια, τώρα θα κάνεις σχέση. Εσύ κατηγορούσες όποιον την πλήγωσε στο παρελθόν και ορκιζόσουν ότι θα κάνεις τα πάντα για να την κάνεις ευτυχισμένη.

Κι εκείνη σε πίστεψε. Σε εμπιστεύτηκε. Σε αγάπησε. Ονειρεύτηκε ένα μέλλον μαζί σου και έκανε ό,τι μπορούσε για να σε κάνει ευτυχισμένο. Σε νοιάστηκε, σε φρόντισε, σε στήριξε, σε υπερασπίστηκε σε όλους εκείνους, που της έλεγαν να σε προσέχει. Έκλεισε τα αυτιά στα κουτσομπολιά που έφταναν κατά καιρούς στα αυτιά της, έκλεισε τα μάτια στα σημάδια που έβλεπε, τις στιγμές που νόμιζες ότι δεν σε κοιτάζει, έκλεισε την πόρτα σε όσους εσύ δεν ήθελες. Σου έδωσε κάθε ευκαιρία, να αποδείξεις ότι εσύ αξίζεις.

Κι εσύ τι έκανες; Όταν πια σιγουρεύτηκες ότι την έχεις κατακτήσει, όταν πια τη θεώρησες δεδομένη στη ζωή σου, άρχισες να την παραμελείς. Θυμήθηκες τις παλιές σου συνήθειες και άρχισες πάλι να ζητάς επιβεβαίωση σε κάθε θηλυκό, που έβρισκες στο δρόμο σου. Άρχισες πάλι να κυνηγάς καινούριες κατακτήσεις, λες και η γυναίκα που είχες δίπλα σου είχε πια παλιώσει. Λες και παλιώνουν οι άνθρωποι…

Μόνο που δεν είναι έτσι οι σχέσεις, μάγκα μου! Δεν είναι παιχνίδι, που όταν το βαρεθούμε, το πετάμε και πάμε στο επόμενο. Δεν είναι διαγωνισμός, με έπαθλο μια ακόμα ξεπέτα. Δεν είναι συναλλαγή, να μετράς τι δίνεις και τι παίρνεις, για να συμπληρώνεις από αλλού ό,τι νομίζεις ότι σου λείπει.

Οι σχέσεις είναι οι άνθρωποι, ακούς; Είναι ψυχές κι έχουν αισθήματα, σου λέω! Δεν μπορείς εσύ να παίζεις με τους ανθρώπους. Δεν γίνεται να μην υπολογίζεις την αγάπη που σου δίνουν. Δεν επιτρέπεται να μην μετράς την αξιοπρέπεια τους. Δεν έχεις δικαίωμα να τους στερείς τον σεβασμό, που οφείλεις να τους δείχνεις.

Τι δεν καταλαβαίνεις, από αυτά που σου λέω; Για βγες λίγο από τον εγωιστικό μικρόκοσμό σου και δες την εικόνα καθαρά. Τι κατάφερες; Ναι, δεν λέω, οι κατακτήσεις σου είναι πολλές και τα τρόπαιά σου άλλα τόσα. Αλλά εσύ; Τι είσαι εσύ; Τι έχεις καταφέρει; Νιώθεις ακόμα νικητής, όταν γυρίζεις σ’ ένα άδειο σπίτι; Σου είναι αρκετή μια ξεπέτα, όταν ψάχνεις έναν άνθρωπο να μιλήσεις και τώρα πια δεν τον βρίσκεις;

Και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο απ’ όλα; Ότι δεν καταλαβαίνεις. Ότι ακόμα νομίζεις ότι σ’ αυτό το παιχνίδι εσύ είσαι κερδισμένος. Μα θα ‘ρθει κάποτε η στιγμή, που θα καταλάβεις πόσο λάθος έκανες. Πόσο λάθος μέτρησες τους ανθρώπους. Πόσο υπερεκτίμησες τη γοητεία σου. Πόσο μαλάκας είσαι τελικά..

Κατά βάθος σε λυπάμαι, να ξέρεις. Γιατί εκείνη που πρόδωσες, κατάφερε και σε ξεπέρασε. Κι η ξεχασμένη φωτογραφία, που βρήκε τυχαία στο συρτάρι, δεν έχει πια καμία σημασία. Ούτε κι εσύ. Εσύ, όμως; Εσύ ακόμα κυνηγάς το εφήμερο και αφήνεις τη ζωή να φεύγει και να σε προσπερνάει. Προσπαθείς να γεμίσεις τη μοναξιά σου, μα το μόνο που καταφέρνεις είναι να γεμίζεις για λίγο το κρεβάτι σου. Κι όταν βαριέσαι, εξακολουθείς να φεύγεις.

Κάπου κάπου θυμάσαι κι εκείνη τη γυναίκα, που παραλίγο να μείνει. Παραλίγο… Γιατί κι εκείνη τελικά την έδιωξες, δεν κατάφερες να φανείς αντάξιός της. Την πούλησες, την πλήγωσες, την έχασες. Κι αν αναρωτιέσαι γιατί ποτέ δεν σ’ εκδικήθηκε, μάθε και τούτο: Εκείνη ήξερε, πως η μεγαλύτερη τιμωρία σου, είναι να μείνεις τελικά μόνος με τις επιλογές σου…