Μετά τα 70 ξαναρχίζει η ζωή παιδιά!

Κάθε πρωί που βγαίνω από το σπίτι αντικρίζω τους αγαπημένους μου ανθρώπους! Μια ντουζίνα γεροντάκια, άνδρες γυναίκες, έτοιμοι να επιδοθούν σε χορευτικές φιγούρες, γυμναστικές πρακτικές ή απλά να χαλαρώσουν πίνοντας το καφεδάκι τους. Θα μου πεις τώρα πού τους ξέρεις εσύ αυτούς και γιατί είναι οι αγαπημένοι σου άνθρωποι. Λοιπόν, δεν τους ξέρω αλλά είναι κάθε μέρα οι ίδιες παρουσίες που δίνουν ραντεβού σε έναν σύλλογο απέναντι από το σπίτι μου και κάνουν τη μέρα τους να αξίζει, γίνεται λοιπόν να μην είναι οι αγαπημένοι μου αφού και μόνο που τους βλέπω μού φτιάχνουν τη μέρα;

Αναρωτιέμαι πού βρίσκουν τη δύναμη, το κουράγιο, την αντοχή και την όρεξη να σηκωθούν από τη βολική θέση του καναπέ τους μπροστά στην τηλεόραση και να έρθουν εδώ για να κάνουν γυμναστική ή χορό, ή απλά να πιουν ένα καφέ με παρέα. Πόσες φορές εγώ άφησα τη γυμναστική μου το πρωί για να απολαύσω μια ακόμη ώρα ύπνου, ενώ εκείνοι δε χάνουν μέρα απ’ αυτή! Εκεί αναρωτιέσαι εάν τελικά εκείνοι οι άνθρωποι έχουν βρει το μαγικό φίλτρο γι’ αυτό που λέμε ευτυχία.

Όσο μεγαλώνουμε παρατηρούμε ότι κλεινόμαστε περισσότερο στον εαυτό μας κι επικεντρωνόμαστε στον μικρόκοσμό μας σκεπτόμενοι τα προβλήματά μας με μια διάθεση αρνητικά προκατειλημμένη προς όλα. Αφήνουμε τις συνήθειες που κάποτε μας έδιναν χαρά κι ενέργεια με τη δικαιολογία πώς δεν έχουμε χρόνο, είμαστε κουρασμένοι και φορτωμένοι με τις επαγγελματικές μας δραστηριότητες. Το θέμα είναι πως συνηθίζουμε τόσο πολύ στην αδράνεια που ακόμη κι όταν οι υποχρεώσεις αυτές τελειώσουν, τα παιδιά μας μεγαλώσουν κι εμείς πια διαθέτουμε άπλετο χρόνο, συνεχίζουμε να φυλακίζουμε τον εαυτό μας στην απραξία χωρίς να δίνουμε μία στάλα ζωής στη ζωή μας.

Βλέποντας λοιπόν αυτούς τους ανθρώπους, σε μία ηλικία λιγάκι περασμένη, καταλαβαίνω πως η ζωή δε μετριέται σε χρόνια, ούτε σε γραμμές επάνω στο πρόσωπό μας, μετριέται σε χαμόγελα, στιγμές και ώρες ευτυχίας. Η κοινωνική συναναστροφή ήταν ανέκαθεν ένας τρόπος να καταπολεμηθεί η κατάθλιψη ή απλή θλίψη, να ενεργοποιηθεί ο οργανισμός μας και ο μηχανισμός της χαράς. Όσο πιο πολύ κλείνεται κι απομονώνεται ένας άνθρωπος, τόσο πιο πολύ γιγαντώνονται τα άγχη, οι στεναχώριες και τα προβλήματά του. Εξάλλου, αντίθετα με όλα τα μαθηματικά, είναι γνωστό όπως όταν η χαρά μοιράζεται πολλαπλασιάζεται ενώ όταν η θλίψη μοιράζεται τείνει να διαιρεθεί στο μισό. Άρα, η επαφή με ανθρώπους, η συζήτηση, τα αστεία, τα γέλια, ακόμη όμως και η αναφορά σε δυσάρεστα θέματα, έχει άλλη χάρη από το να κλείνεται κάποιος μόνος στο σπίτι.

Οι εκδρομές, οι επισκέψεις σε νέα μέρη και η γνώση νέων πραγμάτων δε σταματά να μας γεμίζει το νου και την ψυχή και φυσικά κάθε ηλικία προσφέρεται για ένα μαγικό ταξίδι που θα καταγράψει στο κοντέρ μας μια ακόμα εμπειρία. Αρπάζουμε τη ζωή από τα μαλλιά όταν είμαστε νέοι αλλά κανείς δε μας λέει ότι πρέπει να την αφήσουμε μεγαλώνοντας! Κρατάμε τους φίλους μας, είμαστε κοντά σε αυτούς και αποκτούμε και καινούργιους, επιδιώκουμε κοινές εμπειρίες, βιώματα και συνεχώς γινόμαστε μέρη μιας καινούργιας δραστηριότητας ή ιδέας. Αυτό είναι το μυστικό της μακροζωίας, να μην ξεχάσεις να ζεις. Όπως θυμάσαι να αναπνέεις, να θυμάσαι να χαίρεσαι. Όπως θυμάσαι να τρως, να θυμάσαι να γελάς. Όπως θυμάσαι να κοιμάσαι, να θυμάσαι να «ξυπνάς» και να ανακαλύπτεις. Δε γερνάμε επειδή μεγαλώνουμε, γερνάμε επειδή δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να μείνει το παιδί που κάποτε αγαπήσαμε εμείς και αγάπησαν και οι άλλοι.

Όσο πιο πολύ αγαπάμε και δουλεύουμε το σώμα μας και τη ψυχή μας μένουμε πάντα νέοι και γιατί όχι, μπορούμε να κάνουμε ορειβασία, χορό, γυμναστική και να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή. Ψήσου κι εσύ, αξίζει! Να μηδενίζεις και να ξαναρχίζεις! Η ζωή αρχίζει ξανά μετά τα 70!

Συντάκτης: Μαρία Αθανασοπούλου

Πηγή :  pillowfights.gr