Μπαρνς: Δύο άνθρωποι μαζί!

«Μαζί, μες στην πρώτη εκείνη έξαρση, την πρώτη εκείνη φλογερή αίσθηση ανάτασης, είναι καλύτεροι απ’ ό,τι είναι ο καθένας μόνος του» 

«Βάζεις μαζί δύο ανθρώπους που δεν είχαν ξαναβρεθεί ποτέ, και άλλοτε ο κόσμος αλλάζει, άλλοτε όχι. Μπορεί να συντριβούν και να καούν ή να καούν και να συντριβούν. Μερικές φορές όμως συμβαίνει κάτι πρωτόφαντο και τότε ο κόσμος αλλάζει. Μαζί, μες στην πρώτη εκείνη έξαρση, την πρώτη εκείνη φλογερή αίσθηση ανάτασης, είναι καλύτεροι απ’ ό, τι είναι ο καθένας μόνος του. Βλέπουν μακρύτερα και βλέπουν καθαρότερα.» 

«Ζούμε στην επιφάνεια, στη γη, κι όμως -οι βλέψεις μας είναι υψιπετείς. Ενώ σερνόμαστε στο έδαφος, απλώνουμε καμιά φορά το χέρι ψηλά φτάνοντας μέχρι τους θεούς. Μερικοί πετούν στον ουρανό με την τέχνη, άλλοι με τη θρησκεία. Οι περισσότεροι με τον έρωτα. Όταν όμως πετάς ψηλά, μπορεί και να τσακιστείς. Κάθε ερωτική ιστορία είναι εν δυνάμει μια ιστορία ψυχικής οδύνης (...). Γιατί λοιπόν προσβλέπουμε μονίμως στον έρωτα; 

Διότι ο έρωτας είναι το σημείο συνάντησης της αλήθειας με τη μαγεία. Της αλήθειας, όπως αυτή της φωτογραφίας, με τη μαγεία, όπως αυτή της πτήσης με αερόστατο.» 

«Συνδυάζεις δύο ανθρώπους που δεν είχαν συνυπάρξει προηγουμένως. Κάποιες φορές το αποτέλεσμα μοιάζει µε εκείνη την πρώτη απόπειρα του ανθρώπου να προσδέσει ένα µπαλόνι µε υδρογόνο πάνω από ένα μπαλόνι αερόστατου µε θερµό αέρα. 

Τι προτιµάτε: να συντριβείτε και μετά να καείτε ή να καείτε και μετά να συντριβείτε; Άλλοτε όµως ο συνδυασµός λειτουργεί καλά και τότε δηµιουργείται κάτι νέο και ο κόσµος αλλάζει. Έπειτα, κάποια στιγµή, αργά ή γρήγορα, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, ο ένας τους χάνεται. Κι αυτό που χάνεται είναι περισσότερο από το άθροισµα όσων υπήρχαν προηγουµένως. Κάτι τέτοιο µπορεί να µην ισχύει από µαθηµατική άποψη, ισχύει όµως από συναισθηµατική.» 

«Στο πρώτο στάδιο της νεανικής ζωής, ο κόσμος χωρίζεται χονδρικά σε εκείνους που έχουν κάνει έρωτα κι εκείνους που δεν έχουν κάνει. Αργότερα, σε εκείνους που έχουν γνωρίσει τον έρωτα κι εκείνους που δεν τον έχουν γνωρίσει. Κι ακόμα πιο αργά-αν είναι τουλάχιστον κανείς τυχερός (ή αντίστροφα, άτυχος)- χωρίζεται σε εκείνους που έχουν υπομείνει την οδύνη και σε εκείνους που δεν την έχουν υπομείνει. Αυτές οι διαιρέσεις είναι απόλυτες. Είναι ζώνες τροπικών που διασχίζουμε.» 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Τα τρία επίπεδα της ζωής (εκδ. Μεταίχμιο). 

________________

Ο Τζούλιαν Μπαρνς, ένας από τους σημαντικότερους βρετανούς συγγραφείς με διεθνή αναγνώριση, γεννήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 1946 στο Λέστερ της Μεγάλης Βρετανίας. Σπούδασε νομικά και γαλλική φιλολογία στην Οξφόρδη. 

Το πρώτο του μυθιστόρημα, το Metroland, εκδόθηκε το 1980. Ο παπαγάλος του Φλωμπέρ απέσπασε λογοτεχνικά βραβεία στην Αγγλία, την Ιταλία και τη Γαλλία. 

Το 1986 η Ακαδημία Τεχνών και Γραμμάτων των ΗΠΑ τού απένειμε το βραβείο Ε.Μ. Φόρστερ. Το 1988 χρίστηκε ιππότης του Γαλλικού Τάγματος Τεχνών και Γραμμάτων. 

Το μυθιστόρημά του Άρθουρ & Τζoρτζ ήταν υποψήφιο για το βραβείο Booker 2005, όπως επίσης και Ο παπαγάλος του Φλωμπέρ το 1984 και το England, England το 1998. 

Στην τέταρτη υποψηφιότητά του για το ίδιο βραβείο, αναδείχθηκε νικητής για το μυθιστόρημά του με τίτλο Ένα κάποιο τέλος (2011). 

Πηγή : doctv.gr