Μην πέσεις στα μάτια μου, σε παρακαλώ!

Κι αν με ρωτούσες απόψε αν μετάνιωσα ποτέ για ό,τι ζήσαμε, θα σου έλεγα πως ούτε για μια στιγμή δεν θα άλλαζα τίποτα.

Ούτε μια μέρα δεν θα επέλεγα να ήταν διαφορετική. Ούτε μια λέξη μου λιγότερη. Ούτε μια αγκαλιά σου λιγότερη.

Ούτε ένα “μαζί” λιγότερο..

Κι αν μέρες τώρα κοιτώ από την άλλη..

Κι αν μέρες τώρα έχω πάρει το βλέμμα μου από πάνω σου..

Είναι γιατί δεν θέλω να σε δω να πέφτεις στα μάτια μου.

Δεν θέλω να σε δω να αποκαθηλώνεσαι από εκεί που υπήρξες.

Δεν θέλω να σε δω να μικραίνεις..

Ξέρω πως ακόμα και τότε δεν θα μετάνιωνα, μα θα λυπόμουν.

Θα λυπόμουν για όσα δεν κατάλαβες.

Θα λυπόμουν για όσα δεν ένιωσες.

Θα λυπόμουν για όλα εκείνα που τελικά, δεν υπήρξες ποτέ.

Θα λυπόμουν..

Κι η λύπη, είναι ακραίο συναίσθημα. Είναι επώδυνο σε σημείο που σου κόβει την ανάσα.

Δεν έχει λέξεις, δεν έχει ξεσπάσματα. Έχει αξιοπρέπεια..

Μέσα στη σιωπή της, κρύβει όλες τις προδομένες προσδοκίες.

Κρύβει την ήττα σου, σε ένα παιχνίδι που δεν έπρεπε να στήσεις.

Κρύβει την ήττα μου, που τα πόνταρα όλα, στο πολύ σου!

Κρύβει την απογοήτευση, τη στιγμή που κατάφερες να χάσεις, τον πιο δικό σου άνθρωπο.

Κρύβει την αποκαθήλωση, που αρνούμαι να δω.

Γιατί εγώ, ακόμα πιστεύω στο πολύ σου.. κι ας τα χάνω όλα, ξανά και ξανά.

Κι ας επιμένει ο εγωισμός σου, να μου αποδεικνύει, πόσο λίγο, είναι το πολύ σου.

Μη ρωτάς λοιπόν, γιατί το βλέμμα μου, κοιτάει αλλού..

Χάρη σου κάνει.

Τα κατάφερες..

Πώς το λέει η Χαρούλα σε εκείνο το τραγούδι;

..μην πετάς τα όνειρά σου, μην τα βρω ποτέ στο δρόμο, και σε λυπηθώ!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Πηγή :loveletters.gr