Η πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο (video)

Η «πιο άσχημη γυναίκα στον κόσμο», η Lizzie Velasquez βγάζει ένα λόγο αφοπλιστικο και η Χριστίνα Πεσιού του pillowfights τον μεταφράζει και μας τον παρουσιάζει, για να ανοίξουμε όλοι τα μάτια και τις συνειδήσεις μας.

«Θα ήθελα να σας πω λίγα πράγματα για το σύνδρομό μου, καθώς δε γνωρίζετε τίποτα γι’ αυτό. Γεννήθηκα με το σύνδρομο το οποίο έχει διαγνωστεί μονάχα σε δύο άτομα παγκοσμίως. Το ένα είμαι εγώ. Πρώτον, δεν μπορώ να πάρω βάρος και ακούγεται τόσο συναρπαστικό όσο πραγματικά είναι.

Πιστέψτε με, υπάρχουν οφέλη στην αδυναμία απόκτησης βάρους. Υπάρχουν οφέλη στη μερική αναπηρία όρασης. Υπάρχουν οφέλη στη μικρή σωματική διάπλαση. Κάποιος θα αναρωτηθεί τι όφελος θα μπορούσα να έχω βλέποντας μονάχα από το ένα μάτι.

Η απάντηση είναι ότι όταν κάποιος με ενοχλεί ή πολύ απλά δεν αρέσκομαι στην οπτική επαφή μαζί του, τον εντάσσω στο οπτικό πεδίο της νεκρής όρασης. Είναι σαν μη βρίσκεται μπροστά μου, σαν να μην υπάρχει.

Όσο για το όφελος της μικρής σωματικής διάπλασης επιτρέψτε μου να σας ενημερώσω ότι προθυμοποιούμαι να πάω σε κάποιο γυμναστήριο και να πω: «Γεια, είμαι η Λίζι, μπορώ να γίνω το μοντέλο της αφίσας σας. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε την εικόνα μου για κάποιο πρόγραμμά σας και το σλόγκαν : «Κοιτάξτε πόσο αποτελεσματικό είναι».

Παρόλο που υπάρχουν εκπληκτικά πλεονεκτήματα που μου έχει χαρίσει το σύνδρομο, υπάρχουν επίσης πάρα πολλές δυσκολίες, όπως μπορείτε να φανταστείτε. Μεγαλώνοντας η ανατροφή μου ήταν 150% φυσιολογική. Ήμουν το πρώτο παιδί για τους γονείς μου και οι γιατροί τους είχαν προειδοποιήσει: «Το παιδί σας δεν πρόκειται ποτέ να μιλήσει, να περπατήσει, να μπουσουλήσει, να σκεφτεί ή να κάνει οτιδήποτε μόνο του».

Η αναμενόμενη αντίδραση γονιών σε μία τέτοια κατάσταση θα ήταν « Όχι! Γιατί; Γιατί το πρώτο μας παιδί να αντιμετωπίσει όλες αυτές τις άγνωστες δυσκολίες». Οι δικοί μου γονείς ζήτησαν να με δουν, να με πάρουν σπίτι μας, να με μεγαλώσουν και να εξαντλήσουν σε εμένα όλα τα αποθέματα αγάπης. Οφείλω ό, τι έχω κάνει στη ζωή μου στους γονείς μου.

Οι γονείς μου, όμως, ήταν δίπλα μου για να μου θυμίζουν ότι όλα είναι καλά, ότι πάντα θα υπάρχουν πράγματα στη ζωή μας που ίσως είναι τρομακτικά ή δύσκολα. Βίωσα τέτοιες καταστάσεις ως θύμα bullying. Στο νηπιαγωγείο δεν είχα την παραμικρή ιδέα ότι μπορεί να φαίνομαι διαφορετική. Δεν μπορούσα να δω ότι η εικόνα μου στους συμμαθητές μου φαινόταν παράταιρη.

Με ένα σακίδιο μεγαλύτερο από εμένα στην πλάτη μου και μοιάζοντας με χελωνάκι που κουβαλάει το καβούκι του, έμπαινα στην αίθουσα κι έβλεπα τους συμμαθητές μου να με κοιτούν σαν να βλέπουν ένα τερατάκι ή ίσως το ασχημότερο πλάσμα στον κόσμο. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να σκεφτώ ότι ήταν πολύ αγενείς. Με το πέρασμα του χρόνου περίμενα να αλλάξουν τα πράγματα αλλά αντιθέτως, όταν δε με χλεύαζαν απλά με αγνοούσαν.

Αναρωτιόμουν, γιατί δεν τους είχα κάνει τίποτα. Η αντίληψη που είχα για τον εαυτό μου ήταν ότι ήμουν ένα φυσιολογικό παιδί. Ζητούσα απαντήσεις από τους γονείς μου: «Γιατί δε με συμπαθούν; Γιατί δεν τους αρέσω; Τι έχω κάνει λάθος;». Η απάντησή τους ήταν ότι η μόνη μου διαφορά με τα υπόλοιπα παιδιά ήταν ότι ήμουν πιο μικροκαμωμένη.

«Έχεις αυτό το σύνδρομο αλλά δεν πρόκειται αυτό να καθορίσει ποια είσαι. Πήγαινε στο σχολείο, σήκωσε το κεφάλι, χαμογέλα και συνέχισε να είσαι ο εαυτός σου και οι άνθρωποι θα δουν ότι δε διαφέρεις» μου έλεγαν καθημερινά και αυτό έκανα. Αναρωτηθείτε, λοιπόν, τι είναι αυτό που ορίζει ποιοι πραγματικά είστε. Είναι οι καταβολές σας, το κοινωνικό σας υπόβαθρο, οι φίλοι σας; Τι είναι αυτό που ορίζει ποιοι είστε ως άνθρωποι.

Προσωπικά μου πήρε καιρό να εντοπίσω τι ορίζει εμένα. Αρχικά θεωρούσα ότι η εμφάνισή μου με ορίζει ως άνθρωπο. Τα μικρά καχεκτικά ποδαράκια μου, το μικρό άσχημο πρόσωπό μου. Ήθελα να ξεριζώσω το σύνδρομο από επάνω μου. Ευχόμουν, προσευχόμουν, έκλαιγα παρακαλώντας να ξυπνήσω το πρωί και να είμαι διαφορετική. Απογοητευόμουν κάθε επόμενο πρωί. Στο λύκειο είδα ένα βίντεο με εμένα να πρωταγωνιστώ και τον τίτλο: «Η ασχημότερη γυναίκα στον κόσμο». Είχε 4.000.000 προβολές.

Το συνόδευαν σχόλια που με παρότρυναν να κάνω την χάρη στον κόσμο να αυτοκτονήσω. Έκλαψα, αλλά σύντομα ενεργοποιήθηκε ένας αμυντικός διακόπτης μέσα μου και αποφάσισα να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου. Να ορίσω η ίδια την πορεία της ζωής μου. Θα επιτρέψω όσους με αποκαλούν τέρας ή όσους θέλουν να με δουν να αυτοκτονώ να ορίσουν ποια είμαι; Όχι. Θα επιτρέψω οι στόχοι μου, οι επιτυχίες μου και όσα έχω κατορθώσει να ορίσουν ποια είμαι.

Το μεγαλύτερο όφελος που μου πρόσφερε ο χλευασμός ήταν να με βελτιώσει ως άνθρωπο. Να μετατρέψω τον εμπαιγμό ως μία σκάλα που θα μου επιτρέψει να φτάσω στους στόχους μου. Δεν μπορώ να δω με το ένα μάτι, μπορώ όμως να δω με το άλλο.

Μπορεί να έχω άσχημα σημεία αλλά έχω υπέροχα μαλλιά. Είχα ένα εκπληκτικό σύστημα υποστήριξης τριγύρω μου, που ποτέ δε με λυπήθηκε, δε με χλεύασε. Ήταν εκεί για να απολαμβάνουν μαζί μου τις όμορφες και άσχημες στιγμές. Ήταν εκεί για να μου υπενθυμίζουν ότι δεν μπορεί το σύνδρομο να ορίσει ποια είμαι.

Η ζωή μου ήταν στα χέρια μου όπως και η δική σας. Εσείς βρίσκεστε στο μπροστινό κάθισμα του αυτοκινήτου σας. Εσείς επιλέγετε τη διαδρομή που θα ακολουθήσει το αυτοκίνητό σας. Εσείς αποφασίζετε τι είναι αυτό που σας ορίζει.» Το βίντεο της εξαιρετικής ομιλίας της Lizzie Velasquez.

Πηγή : pillowfights.gr