Εκείνες οι σπάνιες γυναίκες, που δεν μπήκαν ποτέ σε καλούπια ...

Έχουν μάθει να ζουν μόνες.

Να ζητούν την μοναχικότητα και την ιδιωτικότητα τους.

Δεν τους αρέσει να μπαίνουν σε καλούπια και να τους μιλάς για πρέπει που δεν είναι δικά τους.

Να τους κλέβεις το χώρο τους με το έτσι θέλω!

Αρκεί να τους το ζητήσεις και να πάρεις την απάντηση από εκείνες.

Θέλουν αγάπη, όπως εκείνη που σου δίνουν εκείνες και πίστεψε με είναι διαφορετική.

Είναι κάτι άλλο, μαγικό, κάτι μοναδικό σε τούτο τον κόσμο.

Κάτι το οποίο δεν μπορείς να μην δεις, να σου περάσει απαρατήρητο και ασχολίαστο.

Χαμογελούν και αγαπούν διαφορετικά.

Χάνονται στον κόσμο τους και απαιτούν να μην εισβάλλεις εκεί δίχως να χτυπήσεις την πόρτα.

Θα τις δεις, κοιτούν αλλιώτικα, χορεύουν αλλιώτικα, χάνονται αλλιώτικα, δίνονται αλλιώτικα για τις δικές τους μοναδικές σκέψεις, για τους δικούς τους ανθρώπους!

Το βλέμμα τους θυμίζει κάτι από μια αλλοτινή δεκαετία. Από εκείνες που ήταν γεμάτες από ανθρώπους που ζούσαν για το διαφορετικό, για το αλλιώτικο, για τη ζωή!

Που είχαν πραγματικά χρώματα, αισθήματα, ανθρώπους και καρδιές γεμάτες αγάπη.

Έχουν βλέμμα φευγάτο!

Δεν ζητούν παρά μόνο παίρνουν ότι τους δοθεί απλόχερα, με ειλικρίνια και απόλυτη αγάπη, μόνο από εκείνους που θα τις καταλάβουν πραγματικά.

Δεν ασχολούνται με μικρά και ψεύτικα πράγματα.

Δεν ασχολούνται με τις ζωές των άλλων παρά μόνο αν ζητήσουν τη συμβουλή τους.

Ξέρουν να σε ακούν μα όχι να σε κρίνουν.

Εκείνες οι μοναδικές γυναίκες που ξέρουν να ζουν για πάρτη τους.

Εκείνες οι γυναίκες που δεν μπαίνουν σε καλούπια και πρέπει.

Στο τέλος τις ζηλεύεις και τις θαυμάζεις για όλα εκείνα που είναι και για όλα όσα κατάφεραν μόνες.

Τις ζηλεύεις για όλα εκείνα που φωνάζουν, για την ελευθερία τους και για τη ζωή που θέλουν να κατακτήσουν.

Για όλα εκείνα!

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου

Πηγή : loveletters.gr