Το όνομα σου γραμμένο στους αιώνες στα τρίσβαθα της καρδίας μου ..

Το όνομά σου μπαίνει μες στις λέξεις μου και με μιας τις ντύνει με χρώματα, τις διακοσμεί με ομορφιά. Το όνομά σου ακούω στους δρόμους, στου γυρίσματος την πλάτη, στις στάσεις των λεωφορείων και στους ψίθυρους που φέρνει ο χρόνος.

Είναι και οι προτάσεις, οι παράγραφοι, η πένα μου που το γράφει ξανά και ξανά. Ένα παιδί, μικρό παιδί, κρύφτηκε στη γωνία της ψυχής μου και εγώ κυνήγησα να το πιάσω, να δω τι θέλει από εμένα. 

Αυτό το παιδί δεν το έβλεπα, γνώριζε καλά να κρύβεται. Αυτό το παιδί το γνώριζα.

Είχε το γέλιο μου, είχε τη φωνή μου. Αυτό το παιδί σε ζητούσε. Άκουσα να φωνάζει ξανά και ξανά το όνομα σου.

Σε ονειρευόταν τις ώρες που έμενε κρυμμένο στης ησυχίας το καταμεσήμερο. Το γνώριζα πάντοτε το δικό σου όνομα… έπιανα τα γράμματά σου και τα έδενα με συρματάκια ξανά και ξανά, να αντέξουν να μην σπάσουν.

Τώρα τα δένω με συναισθήματα, τα προσέχω, τα θαυμάζω. Όταν λέω το όνομά σου του φοράω έρωτα και το ζεσταίνω με χαμόγελα που στάζουν από αγάπη.

Έπειτα ανεβαίνω στον πιο ψηλό λόφο… στο λόφο που έχει η καρδιά μου, εκεί που η φαντασία μου ξεχύνεται με ορμή και το φωνάζω τόσο δυνατά, θαρρείς πως η φωνή μου παύει μετά από αυτό να υφίσταται. Γιατί το όνομά σου το διάβασα, το άγγιξα, το ένιωσα, το φόρεσα, το ψιθύρισα, το αγρίεψα, το δάμασα, το στερήθηκα… το λάτρεψα και δεν το χάρισα σε άλλα πρόσωπα που ήθελαν να το οικειοποιηθούν. Για μένα το όνομά σου, είσαι μόνο ΕΣΥ.

Γράφει η Βάγια Μπαλή