Η εμπειρία στον έρωτα φέρνει πόνο

Με έναν καφέ αγκαλιά, χαζεύεις τα ξύλα να σιγοκαίονται στο τζάκι. Τι περίεργο, έτσι είναι και το μέσα σου. Καίγεται τόσο έντονα και ξέρεις πολύ καλά πως αυτό δε σου συμβαίνει για πρώτη φορά. Το θεωρείς γνώριμο και το αντιμετωπίζεις με σύνεση. Σου λείπει και το ξέρεις.

Θυμώνεις με τον εαυτό σου γιατί δεν πιστεύεις πλέον στα συναισθήματα. Αναστενάζεις και η πρώτη αντίδραση ήδη έχει εμφανιστεί. Ακούς τα λόγια του να σου ψιθυρίζουν στο μυαλό σου και εξακολουθείς να δυσανασχετείς. Να ξεφύγεις θέλεις, να μιλήσεις, να πεις γι’ αυτό το κάψιμο που παλεύεις μέσα σου. Οι σκέψεις σου τριγυρνάνε σε εκείνο το βράδυ και δεν μπορείς με τίποτα να τις σταματήσεις να επισκιάσουν τη στιγμή.

Θες να το συζητήσεις με τον εαυτό σου, να ρωτήσεις πολλά για εκείνον, πού είναι και τι κάνει. Γιατί δεν είναι μαζί σου, γιατί δεν υπάρχει στην καθημερινότητά σου. Συλλογίζεσαι πως θα το φέρεις στα μέτρα σου ή πως θα το τερματίσεις. Υπάρχει περίπτωση να σταματήσει κάτι που σου έχει γίνει εμμονή; Αναρωτιέσαι πώς για όλα υπάρχει λύση και κάπου είναι και η δική σου. Ξέρεις πως το «παραμύθι» θα διαιωνίζεται με ένα δυσάρεστο τέλος ή απλά θα έχεις αυτή τη μία πιθανότητα να το ζήσεις όπως ακριβώς το ονειρεύεσαι. Δεν ξέρεις, δε γνωρίζεις, παραμένεις σε μια αναμονή και η κάψα ολοένα μεγαλώνει. Ανησυχείς πως μια μέρα δε θα μπορείς να την ελέγξεις, δε θα έχεις λογική γιατί όλα τα κύτταρα του εγκεφάλου σου θα έχουν καεί.

Είναι μαρτύριο το μακριά από το κοντά. Δεν αντέχεται.

Το συναίσθημα σε καθοδηγεί, είναι αδύνατον να το ελέγξεις. Τι ειρωνεία, να ξέρεις πως το έχεις ξανά περάσει όλο αυτό και κάθε φορά να είναι το ίδιο. Είναι έρωτας και τα γνωρίζεις πολύ καλά τα σημάδια του. Λένε πως τη δεύτερη φορά, θα ξέρεις να προφυλάξεις τον εαυτό σου από τα ίδια λάθη. Μπούρδες! Είναι χειρότερα από την πρώτη, είσαι πιο παιδί από εκείνη τη φορά. Μπερδεμένος σκέφτεσαι πού να ρίξεις τις κατηγορίες, σε αυτό το νέο έρωτα ή σε σένα;

Ως ένα βαθμό, εκτιμάς αυτό που νιώθεις. Τα συντρίμμια από τον πρώτο έρωτα σε νέκρωσαν και είχες αμφιβολίες για τα συναισθήματά σου. Τα είχες απομυθοποιήσει και ήξερες πολύ καλά πως ήταν μια τρέλα. Το δικαιολόγησες αυτό που είχες ζήσει την πρώτη φορά κι είχες νιώσει τη δύναμή σου. Ήσουν πλέον παιδί της λογικής και όταν άκουγες ιστορίες με έρωτα γέλαγες και κορόιδευες. Ήξερες ότι εκ του ασφαλούς αυτές οι καταστάσεις έχουν άλλη οπτική, ότι με το πάτημα ενός διακόπτη όλα αντιμετωπίζονται ως δια μαγείας.

Τώρα, όμως, πώς να πείσεις τον εαυτό σου; Ποιον κοροϊδεύεις; Τώρα πώς να μιλήσεις στον κολλητό και να του πεις είμαι «ερωτευμένος» και ολοκληρωτικά δοσμένος. Πώς να του πεις για εκείνα τα Σαββατόβραδα που απεγνωσμένα μοίραζες φιλιά για να ξεχάσεις τον πόνο, που σου έκαιγε τα σωθικά; Ακόμα και όταν η εφήμερη κατάσταση έφτανε στο σημείο της συνουσίας, εσύ άνοιγες την πόρτα και έφευγες μακριά για να μη γίνει το έγκλημα και νιώσεις ότι «λέρωσες» το σώμα σου.

Είναι η στιγμή, που η απλή, ανθρώπινη ανάγκη σε οδηγεί σε λάθος καταστάσεις και μετά βρίζεις τον εαυτό σου για μέρες. Εξαφανίζεσαι και διαγράφεις τηλέφωνα, στοιχεία και ανθρώπους. Λίγο το αλκοόλ, λίγο εκείνο το τυχαίο άτομο που σε έκανε να βλέπεις στο δικό του πρόσωπο τον έρωτά σου. Σε πνίγουν όλα και μετά λες δυνατά και με δάκρυα στα μάτια «δάσκαλε που δίδασκες».

Ο έρωτας αν ξανά έρθει, έστω και μετά από χρόνια έχει την ίδια δύναμη. Είναι πιο ισοπεδωτικός από την πρώτη. Δεν υπάρχει συγκράτηση, δεν υπάρχει ωριμότητα. Τον υποδέχεσαι με αγάπη και τον ευχαριστείς που έκανε την εμφάνισή του για δεύτερη φορά στη ζωή σου.

Νιώθεις την ευλογία γιατί γνωρίζεις πολύ καλά, πως ο έρωτας είναι συνήθως μοναδικός και πάντα θα μονολογείς για εκείνο το άτομο που έγραψε μέσα σου. Ευχαριστείς τη ζωή και με σιγουριά πείθεις τον εαυτό σου πως «το ΄χεις». Τίποτα δεν έχεις, απλά ζεις σε αυταπάτες. Όταν σου σκάσει για τα καλά το συναίσθημα, δε θα μπορείς να μαζέψεις τον εαυτό σου. Σίγουρα θα το βλέπεις από άλλη οπτική, θα κάνεις συγκρίσεις του προηγούμενου έρωτα με τον νέο. Θα ψάχνεις τις διαφορές και θα είναι θέμα συζήτησης, ότι τότε συνέβη αυτό, ενώ τώρα αυτό. Το ζεις διαφορετικά, έτσι τουλάχιστον παραμυθιάζεις τον εαυτό σου. Τίποτα δεν είναι διαφορετικό, είναι το ίδιο.

Κάνεις τα ίδια λάθη, γιατί το παιδί από μέσα σου έκανε την εμφάνισή του και σου δίνει ζωντάνια στην καθημερινότητά σου. Αυτή τη φορά, δε θα το μαλώσεις θα το αγκαλιάσεις πιο πολύ και θα το αγαπήσεις. Το εκτιμάς περισσότερο, το δέχεσαι και δεν είσαι πανικόβλητος, απλά το απολαμβάνεις περισσότερο από την πρώτη.

Είσαι ερωτευμένος, έχεις το γνώθι σαυτόν και θα το αφήσεις να σε οδηγήσει για ακόμη μια φορά στον γκρεμό. Το ήθελες, το ζητούσες και απλά σου έκατσε.

Γράφει η Αλεξάνδρα Τσότσου



Πηγή : pillowfights.gr