Να σηκωθούμε από τον υπολογιστή, να αντισταθούμε στην πατριαρχία...

Γιατί δεν λέμε δολοφονία και λέμε γυναικοκτονία; Γιατί κάθε γυναίκα κινδυνεύει. Κινδυνεύει από την αδιανόητα απαράδεκτη αντίληψη ότι ο άντρας έχει από κάπου δικαίωμα να ασκεί εξουσία πάνω της. Ότι έχει από κάπου το δικαίωμα να καθορίζει με ποιον άντρα θα είναι μαζί, τι επάγγελμα θα κάνει, πώς θα σκέφτεται, τι θα πιστεύει, τι θα πει.

Κινδυνεύει κάθε φορά που ακούμε ότι «όλες είναι πουτάνες», κάθε φορά που ακούμε ότι «τα ‘θελε και τα παθε », καθε φορά που δεν αντιδράμε σε αυτά τα αστεία που δεν είναι αστεία, σε αυτά τα σχόλια που δεν απέχουν και τόσο από τις χειρότερες πράξεις.

Η γυναικοκτονία στην Κέρκυρα, όπως και εκείνη στη Ρόδο δεν είναι είδηση στην τηλεόραση. Είναι μια θλιβερή οπισθοδρομική πραγματικότητα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο που απειλεί ανθρωπους και δημιουργεί συνειδήσεις και αναπαράγει στερέοτυπα.

Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, μόνο η πραγματικότητα της αντίστασης μπορεί να φέρει αποτέλεσμα. Σε κάθε γειτονιά να γεννηθεί μια αντίσταση από πολλές γυναίκες και άνδρες που θα έχει στόχο από τη μία να αλλάξει απόψεις και να επηρεάσει συνειδήσεις και από την άλλη να κάνει τον κάθε άντρα να σκεφτεί δυο και τρεις φορές να σηκώσει το χέρι του.

Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να δώσουμε το δικό μας αγώνα τα ανεξάρτητα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι. Απέναντι στα σεξιστικά και εμετικά πρωτοσέλιδα εφημερίδων όπως το “Μακελειό”, πρέπει να υπάρχουν τα δικά μας πρωτοσέλιδα. Απέναντι στην αρθρογραφία της χυδαιότητας του Πρώτου Θέματος, πρέπει να υπάρχει ο δικός μας συγκροτημένος, ποιοτικός και προσιτός λόγος.

Πρέπει με άλλα λόγια να δημιουργηθεί ένα πλέγμα από δυνάμεις, από τις γειτονιές μέχρι τα σάιτς, που θα δώσουν τη μάχη πόρτα-πόρτα, υπολογιστή-υπολογιστή.

Μια πολύ ελπιδοφόρα εικόνα ήταν εκείνη της γεμάτης αίθουσας στο Πολυτεχνείο, ύστερα από πρωτοβουλία για ανοιχτή συνέλευση μετά τη δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη. Πολλες διαφορετικές συλλογικότητες και οργανώσεις που δρουν σε διαφορετικά πεδία, συγκεντρώθηκαν μαζί με κόσμο που ενδιαφέρθηκε για το κάλεσμα και συζήτησαν οργανώνοντας επόμενες δράσεις.

Την ίδια ώρα ο κόσμος από το διαδίκτυο δείχνει τεράστιο ενδιαφέρον για τις υποθέσεις και εκφράζει την οργή του. Γράφει άρθρα και σχόλια. Ψάχνει τρόπους να αντιδράσει.

Ένας πρώτος τρόπος είναι να σηκωθεί από τον υπολογιστή του και να συναντηθεί.

Χρόνος δεν υπάρχει. Κάθε ημέρα που περνά είναι για πολλές γυναίκες μία ακόμη δυσβάσταχτη ημέρα. Μία ακόμη ημέρα κακοποίησης.

Το σημαντικότερο είναι να μην αισθάνεται μια γυναίκα μόνη. Όπως πετυχαίνει το σύστημα να αισθάνονται οι κακοποιημένες γυναίκες, δομημένο αμιγώς πατριαρχικά, ικανό να προστατέψει μόνο τους δολοφόνους και τους βιαστές.

Η μάχη είναι φυσικά άνιση. Δίνεται απέναντι σε στερεότυπα και αντιλήψεις αιώνων. Δίνεται απέναντι σε ριζωμένους μηχανισμούς και πανίσχυρα μέσα ενημέρωσης. Όμως πάντα έτσι ήταν και πάντα η ανθρωπότητα κατόρθωνε να κάνει ένα βήμα εμπρός και πιο μακριά από το σκοτάδι.

Αυτό το αναγκαίο βήμα, τόσο αναγκαίο όσο πολύτιμες είναι οι ζωές που χάθηκαν, είναι μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις των κινημάτων μας σήμερα. Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για τα ΜΜΕ που στηρίζουμε τα κινήματα. Ν’ ανταποκριθούμε.

Πηγή : 3pointmagazine.gr