Βάλε λίγο αλάτι στη ζωή σου ...

Όταν ήμουν μικρή άκουγα ένα τραγούδι που έλεγε για έναν μέρμηγκα, έναν μέρμηγκα που ήταν υπάκουος και ακολουθούσε πάντα το πρόγραμμα για να είναι συνεπής και εντάξει. Μεγαλώνοντας έγινα κι εγώ ένας μέρμηγκας. Ένα πρόγραμμα γεμάτο υποχρεώσεις εικονικές και μη. Προγραμματισμένη ακόμα και η ώρα που θα φάω, η ώρα που θα γυμναστώ και το πόσο λίγο η πολύ θα ξενυχτήσω για να μπορώ έτσι να ξυπνάω πάντα πέντε λεπτά πριν το ξυπνητήρι και να είμαι συνεπής.

Εγώ ή μάλλον ότι έμεινε από κάποιο εγώ είχα κάποτε, ένα εγώ για το οποίο καυχιόμουν γιατί δεν μπορούσε να το τιθασεύσει κανείς και τίποτα.

Έχοντας πια πατήσει τα τριάντα μοιάζω με εκείνον τον δημόσιο υπάλληλο στους δέκα μικρούς Μήτσους που δεν έκανε τίποτα. Εκείνος βέβαια φοβόταν, εγώ όχι δεν φοβάμαι, άλλωστε δεν έχω να χάσω και τίποτα παρά μόνο εμένα.

Περνάνε οι μέρες οι εποχές κι εμείς ξεχάσαμε να ζούμε. Γλείφουμε όλοι μια καραμέλα περί οικονομικής κρίσης λες και οι προηγούμενοι από εμάς έβρισκαν τα πεντοχίλιαρα στο δρόμο πεταμένα. Έχουμε χίλια άχρηστα πράγματα μέσα σε ντουλάπες και συρτάρια κι όμως κάθε νύχτα που πέφτουμε στο κρεβάτι κάτι μας λείπει και δεν είναι ο έρωτας, ούτε το σεξ, ούτε οι φίλοι, ούτε τα ξενύχτια. Κάτι άλλο μας λείπει και ποτέ δεν είμαστε πια ευχαρηστημένοι. Τι όμως;

Μας λείπει το αλάτι από τη ζωή! Ναι, Νίνα, αυτό μας λείπει μου φωνάζει η κολλήτη μου ενώ ετοιμάζεται να βουτήξει στη θάλασσα. Το αλάτι σκέφτομαι και τώρα πως αποσυμβολίζεται δηλαδή το αλάτι στην καθημερινότητα που έχει την τάση να μας καταπίνει και να μας κάνει να κολλάμε στο μαξιλάρι του καναπέ με διάθεση να ανοιγοκλείνουμε σπανίως τα βλέφαρα μας.

Μήπως τα χορτάσαμε όλα ξαφνικά και δεν μας κάνει τίποτα αίσθηση,δεν μας συγκινεί ότι κι αν συμβεί γιατί απλά το προσπερνάμε και δεν εστιάζουμε όπως ακριβώς πρέπει;

Κοιτάμε συνεχώς το δέντρο και χάνουμε το δάσος Είναι όλα δεδομένα στον μικρόκοσμο μας και κάπως έτσι όλα είναι απλά ίδια! Μια ευθεία γραμμή σ'ένα καρδιογράφημα και ο ασθενής μάλλον αργοπεθαίνει μέσα στη πλήξη του. Γελάμε επειδή πρέπει να γελάσουμε, δεν κλαίμε γιατί είναι σημάδι αδυναμίας. Δεν μιλάμε για όσα αισθανόμαστε για να μην γίνουμε ευάλωτοι. Φοράμε ένα προσωπείο του καθωσπρεπισμού που μας έπεισαν πως μας δίνει bonus στον κοινωνικό στίβο και είμαστε συνεχώς απλά ok ενώ μέσα μας σιγοβράζει ένα ηφαίστειο.

Τι θα γινόταν όμως αν ξυπνούσαμε ένα πρωί και βλέπαμε το προσωπείο μας σπασμένο σε κομμάτια; Τι θα γινόταν αν ο τέλειος μικροκοσμός γκρεμιζόταν και ξαφνικά όλα τα δεδομένα μας ήταν ζητούμενα;

Αφήνουμε τη ζωή να μας προσπεράσει, αγνοούμε τις πρώτες άσπρες τρίχες και εκείνες τις αχνές ρυτίδες που στολίζουν τα πρόσωπα μας. Αφήνουμε κάθε ανατολή και κάθε δύση να περάσει χωρίς να τις ρίξουμε ένα βλέμμα γιατί πρέπει να προλάβουμε το μετρό, το λεωφορείο. Λέμε καληνύχτες και καλημέρες βιαστικές στους ανθρώπους που αγάπαμε γιατί ακόμα κι αυτό είναι πια μια συνήθεια που μας επιβάλλει η ρουτίνα μας.

Κι έπειτα τις νύχτες κάνουμε σβούρες στα σεντόνια μας και προσπαθούμε να ξεγελάσουμε το παιδί που κρύβουμε μέσα μας, λέγοντας του ότι κι αύριο μέρα είναι για να κυνηγήσουμε τα όνειρα μας.

Πόσο δύσκολο τελικά είναι προσθέσουμε λιγάκι αλάτι στις νερόβραστες ζωές μας; Πόσο δύσκολο είναι για μια μέρα να αφήσουμε το πρόγραμμα στην άκρη και να πορευτούμε με τυχαία βήματα μέσα στο μονοπάτι της ζωής; Για μια μέρα μόνο... Ψάξτε κι εσείς να βρείτε το αλάτι κι αν το βρείτε μην το κρατήσετε μυστικό, πείτε το και σ' εμάς τους υπόλοιπους που θα συνεχίσουμε για λίγο ακόμα να λιώνουμε στο μαξιλάρι του καναπέ με τις επαναλήψεις στη τηλεορασή ..

Kατερίνα  Γιεμελιάρη

Πηγή : enfo.gr