Με έχασες και δε θα με βρεις ποτέ.

 Δεν σε έχασα, με έχασες.

Σε έναν κόσμο με απεριόριστες ευκαιρίες, με δισεκατομμύρια ανθρώπους και άλλες τόσες εμπειρίες, χάνεις ότι δεν αξίζει να κρατάς στη ζωή σου, εγκαταλείπεις ότι δεν σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, γίνεσαι επιλεκτικός και λες αντίο σε ότι σε κρατά στο παρελθόν για να μην χάσεις τίποτα πλέον από το παρών σου.

Υπάρχει λόγος που κάποιοι άνθρωποι δεν συνεχίζουν να είναι δίπλα σου. Είτε σε προσωπικό, είτε σε επαγγελματικό επίπεδο.

Δεν χάνεις τίποτα που φτιάχτηκε για σένα. Χάνεις όταν επιμένεις να το κρατάς. Καταρχήν, τον ίδιο σου τον εαυτό. Και δεν σου αξίζει αυτό. Ο εαυτός σου είναι ότι πολυτιμότερο έχεις. Δεν χάνεις έναν άνθρωπο που δεν σε έψαξε ποτέ μέσα στη μέρα του. Δεν χάνεις έναν άνθρωπο που δεν ρωτούσε ποτέ πώς είσαι, πώς πέρασες τη μέρα σου.

Δεν χάνεις έναν άνθρωπο που απαιτούσε αλλά δεν έδινε. Έναν άνθρωπο που «χάθηκε» ο ίδιος στην πορεία μέσα σε ανασφάλειες.

Δεν χάνεις ποτέ έναν άνθρωπο που έδειχνε να είναι μαζί σου αλλά απόλυτα απών. Δεν χάνεις ποτέ έναν άνθρωπο που τον νίκησε η δειλία του. Έναν άνθρωπο που έδειχνε ελάχιστο ενδιαφέρον.

Μην παραμυθιάζεσαι. Μην γελιέσαι. Δεν χάνεις ποτέ έναν άνθρωπο που σε βρήκε για να καλύψει τα κενά του.

Συνήθως αυτοί χάνουν αλλά πονάς τόσο που δυσκολεύεσαι να το δεις. Χάνουν από τη ζωή τους έναν άνθρωπο που ήταν πρόθυμος να γίνει καλύτερος για χάρη τους. Έναν άνθρωπο που θα τους έδινε χρόνο από τον πολύτιμο χρόνο του, στοργή, αγάπη, κατανόηση. Έναν άνθρωπο που ήταν πρόθυμός να αγαπήσει και βεβαίως να αγαπηθεί.

Δεν σε έχασα, με έχασες. Γιατί ποτέ δεν με εκτίμησες. Ποτέ δεν νοιάστηκες πραγματικά. Ποτέ δεν με αντιμετώπισες όπως μου αξίζει.

Και δεν είμαι για στιγμές δανεικές. Δεν είμαι για κλεμμένα φιλιά, δεν είμαι για το λίγο σου. Και δεν σου δίνω με τίποτα το πολύ μου. Δεν μου αξίζεις γιατί πλέον αναγνωρίζω την αξία μου.

Δεν σε έχασα, με έχασες. Και δεν θα με βρεις ποτέ.

Γράφει η Μαρίνα Αβαάμ

Πηγή : anapnoes.gr