Η αγάπη μου για έναν λύκο...

Μια φορά κι ένα καιρό, ο λύκος δεν ήταν και τόσο κακός τελικά. Σε χάιδεψε, σε φρόντισε, σε αγάπησε λιγάκι. Σε κοίταξε, σου μίλησε με όμορφα τραγούδια.

Τον αγάπησες κι εσύ, τον φρόντισες επίσης. Του φίλησες και τις πληγές που είχε ματωμένες και σαν και πέρασε ο καιρός, τον άφησες μονάχο, ήσουν καλά ξεστόμιζες και άσπρη ημέρα θα 'χω...''

Δεν ήσουν, μη λες ψέματα... Γι αυτά κάνει μονάχα εκείνος.

-Κοκκινοσκουφίτσα είμαι η γιαγιά σου, δε λέει το παραμύθι; Κοκκινοσκουφίτσα θα μαι κοντά σου, τον άκουσες να λέει...

Σε κάθε παραμύθι η ιστορία κλείνει με ένα : ''κι ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα''. Δε θυμάμαι όμως σε αυτό το παραμύθι η ιστορία να τελειώνει έτσι... Θυμάμαι να μένει φαγωμένος εκείνος, μοναχή της εκείνη.

''Φαγωμένος'' και μόνος; Μοναχή της και καλά; Ποτέ δε μάθαμε τελικά...

Κάποτε όμως αυτοί οι δύο συναντήθηκαν. Φρόντισε ο ένας τις πληγές του άλλου, γελάσανε μαζί, κλάψανε μαζί. Μα αυτό το ''κι έζησαν αυτοί καλά...'', δε το είδαμε στην πορεία, κι ας είχε θελήσει αρχικά να την ''πληγώσει'', κι ας είχε αποδεχτεί τελικά πως θα την πλήγωνε...

Κι αν περάσουν οι καιροί κι αν πάψουν πια να θυμούνται... Κάποτε σε ένα ερημικό και για τους δυο δάσος, συναντήθηκαν! Μόνος αυτός, μόνη κι αυτή. Θυμωμένος αυτός, τρομαγμένη αυτή.

Συναντήθηκαν!

''Τα βράδια όταν μόνη τριγυρνά νομίζει πως θα ξανά ρθει, μέσα από άγρια βλέμματα πάλι φωτιές να ανάψει... Κι όταν κι εκείνος πάει να κοιμηθεί πάντα βαριαστενάζει, έλα για λίγο, μια στιγμή, αχ, την πληγή να γιάνεις...''

Και τελείωσε και αυτό το παραμύθι, μα στο μυαλό σου θα ναι για πάντα ιστορία. Και κάθε που θα τη σκέφτεσαι ένα τραγούδι θα σιγοτραγουδάς...

''Αααχ, για να γεννηθείς εσύ κι εγώ... Γι αυτό για να σε συναντήσω...''

Πηγή : enfo.gr