Παιδί μου συγγνώμη που σε ξέχασα…!

Γράφει ο Γιώργος Πατσιλίβας

Γεννήθηκες… Ήμουν εκεί, με λαχτάρα σε πήρα στα χέρια μου, σε κοίταξα, σε θαύμασα, είδα τη δημιουργία, την ομορφιά, το ανεξήγητο, το σπόρο της ζωής! Τα όνειρα εμφανίστηκαν μονομιάς, πολλά τα είχα σκεφτεί, άλλα δεν τα είχα φανταστεί, τα περισσότερα τα περίμενα να έρθουν μέσα στη ροή του χρόνου. Στιγμές που θα τις ζούσαμε μαζί, θα τις χαιρόμασταν, όποιες και αν ήταν αυτές. Και έτσι πορευτήκαμε τα πρώτα χρόνια της ζωής σου. Με χαρές, προβλήματα καθημερινά, αλλά μαζί!

Η ζωή όμως είναι απρόβλεπτη όπως και ο θάνατος… Και σε άφησα μόνο σου, σε ένα κόσμο πανέμορφο μεν, άγριο, φοβερό, αποπνικτικό δε, που χαίρεται στις δυσκολίες, που επαινεί τον πόνο, που πυροβολεί τον αδύνατο, που σιχαίνεται την αληθινή αγάπη…

Για αυτό και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη γιατί σε ξέχασα παιδί μου. Κάθε χρόνο έχεις τη γιορτή σου και δεν είμαι εκεί. Στα γενέθλιά σου κοιτάς γύρω να με δεις, αλλά λείπω…

–Μπαμπά που είσαι; φωνάζεις! Και απάντηση δεν παίρνεις, δεν σε ακούει κανείς…

Σε μαλώνουν οι δάσκαλοί σου, τσακώνεσαι με τους φίλους σου. Δεν είμαι εκεί. Σε ξέχασα.

–Μπαμπά! Θέλω να σου μιλήσω!

Κλείνεσαι στο δωμάτιό σου. Θυμάσαι που σου χτυπούσα την πόρτα και όταν έμπαινα μέσα ένα χαμόγελο και ένα παιχνιδιάρικο ύφος αυτόματα σχηματίζονταν στο πρόσωπό σου. Τώρα απών…

-Μπαμπά!

Bγαίνεις μια βόλτα και οι ώρες που καθόμασταν στο παγκάκι και συζητούσαμε για όλα έρχονται στο νου σου. Λείπω μακριά πλέον…

–Μπαμπάαα!

Κουράζεσαι, δουλεύεις, απελπίζεσαι, σε εκμεταλλεύονται, αναζητάς τον καθησυχαστικό λόγο του πατέρα, το αποκούμπι, την παρηγοριά, την καθοδήγηση. Πικρή απουσία…

–Μπαμπά!

Και τις διαφορετικές, τις όμορφες, τις επιτυχημένες στιγμές, αυτές που θες να μοιραστείς. Να γελάσουμε, να τραγουδήσουμε. Και πολλά άλλα… Γιατί δεν είμαι μαζί σου;

–Μπαμπάαα!

Πέρασαν τα χρόνια. Έγινες πατέρας και αγκαλιάζεις το παιδί σου με λαχτάρα -όπως κάποτε εγώ εσένα- και ακούω την ψυχή σου να λέει:

–Μπαμπάαα δεν με ξέχασες! Ήσουν εκεί όλα τα χρόνια, δίπλα μου! Δεν με εγκατέλειψες! Με έμαθες να είμαι άνθρωπος, αγωνιστής, ολιγαρκής, ειλικρινής. Με δίδαξες πολλά με τη συμπεριφορά σου στο συνάνθρωπο, με έργα και όχι μόνο με λόγια, που στεκόσουν κοντά στη μάνα μου και της έδωσες την ανεξήγητη δύναμη να γίνει και πατέρας. Θυμάμαι κάθε στιγμή που έπαιζες μαζί μου, που τόνιζες το καλό και τη σημασία του… Ήσουν εκεί, πυξίδα, πάντα κοντά μου και σε ευχαριστώ!

Πηγή : lifonomy.wordpress.com