Η αξιοπρέπεια δεν είναι ντυμένη με ευρώ αλλά με ανθρωπιά..

Η αβυσσαλέα διαφορά μεταξύ πλούσιων και φτωχών, σ΄ όλο τον κόσμο, μεγαλώνει χρόνο με το χρονο αποτέλεσμα ενός συστήματος, του καπιταλιστικού, που έχει ως θεμέλιο λίθο την εκμετάλλευση, την οικονομική και κοινωνική ανισότητα.

Όμως δεν θα σταθω εδώ αυτό αφορά αναλυτές και επαΐοντες που ασχολούνται με τους αριθμούς και τις στατιστικές ….Εγώ θα απλώσω σ αυτό το χαρτί τα χθεσινά μου συναισθήματα και τις εικόνες που είδα με τα δικά μου μάτια ….
Χθες το βράδυ με ένα φίλο  κατέβαινα την Ελευθερίου Βενιζέλου παλαιοτέρα Πανεπιστήμιου … 

Αλήθεια γιατί αλλάξαμε την ονομασία του δρόμου ?
Άσχετο .. κανένα σχόλιο …

Και μην σας περάσει από το μυαλό ότι δεν τρέφω τον απαιτούμενο σεβασμό στον Εθνάρχη !!

Η Πανεπιστήμιου λοιπόν ήταν στολισμένη φωταγωγημένη με πολύχρωμα λαμπιόνια .. Οι βιτρίνες στις δόξες τους ..Δώσε μου άλλα δυο μάτια να τα βλέπω … Ανοίγει η ψυχή σου όταν βλέπεις τόσο φως παιχνίδια ,ρούχα ,παπούτσια ,κοσμήματα … Και σκάφτεσαι να ένας όμορφος κόσμος αγγελικά πλασμένος …

Πολλοί κρατούσαν τα κινητά τους για να αποθανατίσουν αυτοί την πανηγυρική ατμόσφαιρα και δεν είχαν και άδικο , ανοίγει η ψυχή όταν βλέπεις τόσο φως τόση ζωντάνια γύρω σου …
Η ώρα ήταν κάπως περασμένη και αποφασίσαμε να πάμε στο Μοναστηράκι για κανένα σουβλάκι ….
Ωραίο το σουβλάκι ιδιαίτερα όταν πεινάς και όταν το απολαμβάνεις με όμορφη παρέα …
Το Μοναστηράκι και ποιος δεν το ξέρει είναι ένα κομμάτι από την πανέμορφη Αθήνα μας …
Ναι.. Όση προσπάθεια και αν κάνουμε να την γουρουνιάσουμε  αυτή κραταεί μέσα της  κάτι από τον αριστοκρατικό της αέρα ….

Είχαμε μείνει στα όμορφα σουβλάκια που τελικά δεν σας κρύβω ότι μου έκατσαν στο λαιμό ..
Ενώ όλα ήταν παραμυθένια και είχε ξυπνήσει το παιδί  μέσα μας …

Έγινε η απότομη προσγείωση και σαν μπαλόνια που έσκασαν πατήσαμε στη γη …
Όλοι η Ερμού στο πεζοδρόμιο και κάτω από τα φωτισμένα μαγαζιά έβλεπες μέσα στο κρύο και την υγρασία ένα λαϊκό υπνωτήριο … Παπλώματα , κουβέρτες, χαρτόνια και ανθρώπινα πρόσωπα και κορμιά που ήταν τόση η δυστυχία τους που δεν ξεχώριζες  καν  θλίψη …
Αυτό το στάδιο το είχαν περάσει και ήταν ένα σκαλί πιο κάτω ….

Εκεί συναντήσαμε το Χριστό

Ήταν ένας αξιοπρεπέστατος ηλικιωμένος που μέσα στο κρύο και την υγρασία πουλούσε χαρτομάντιλα …
Από την παρέα τον πλησίασε ένα φίλος, του έδωσε κάτι και ο ηλικιωμένος του έδωσε ένα χαρτομάντιλο …
Ο φίλος μας για να μην τον προσβάλει το πήρε και του ευχήθηκε ζεστά καλές γιορτές ..
Όταν πέρασα από κοντά του ευχήθηκα και εγώ καλές γιορτές …
Με κοίταξε στα μάτια και νόμιζα ότι με κοιτούσε ο Χριστός !!!

Χαμογέλασε και έβγαλε ένα αναπτήρα και μου τον έβαλε στο χέρι ,,τα έχασα και άνοιξα την τσάντα μου να του δώσω κάτι …
Γέλασε με το ζεστό χαμόγελο του και μου είπε ότι αυτό είναι δώρο !!!

Ελπίζω κάποια μέρα να μην υπάρχουν τέτοιες πονεμένες φιγούρες στους δρόμους.

 

Γράφει η Μυρτώ Πανθέου


Πηγή :