Γιατί έτσι γουστάρω ...

Έτσι, γιατί γουστάρω… Γιατί είμαι παράξενη και ιδιόρρυθμη και βαδίζω πάντα κόντρα στον άνεμο. Πεισματάρα και ξεροκέφαλη και πηγαίνω πάντα ενάντια στα «πρέπει» και στα «μη». Γιατί είμαι απροσάρμοστη και δε χωράω σε καλούπια. Ατίθαση και δεν ακολουθώ κανόνες. Ελεύθερη και δεν περιορίζομαι σε όρια.

Γουστάρω να είμαι αυθεντική και ειλικρινής και σε όποιον αρέσω. Δεν τσαλακώνομαι για να χωρέσω. Δε συμβιβάζομαι για να είμαι συμπαθής. Δε γίνομαι, δε μοιάζω και δεν αλλάζω για να είμαι αρεστή. Συνοδεύω την αξιοπρέπειά μου στην έξοδο, από εκεί που με αγνοούν. Αποχωρώ παρέα με τον εγωισμό μου, από εκεί που στριμώχνομαι. Αποχαιρετάω την εμπιστοσύνη μου από εκεί που προδώθηκε. Και παίρνω πίσω την καρδιά μου από όπου τη δάνεισα και πληγώθηκε.

Έτσι, γιατί έχω μάθει να ζω στα άκρα, χωρίς φόβο αλλά με πάθος. Σκαρφαλώνω ολόκληρα βουνά μόνο και μόνο για να απολαύσω τη θέα. Παλεύω με τα κύματα, απλά για να ξεβραστώ σε μία έρημο. Προκαλώ τη μοίρα μου και την περιγελάω, παίζοντας μαζί της κρυφτό. Ανεβαίνω στον ουρανό κάνοντας «ελεύθερη πτώση» από τα όνειρά μου. Κερνάω τον πόνο μου κρασί και τον μεθάω. Υποκλίνομαι στη μοναξιά μου αλλά δεν της χαρίζομαι. Κρατάω την τρέλα μου ομπρέλα και την ανοίγω όταν εγώ γουστάρω. Παθιάζομαι έντονα. Δίνομαι ολοκληρωτικά. Φωνάζω δυνατά. Συγκινούμαι εύκολα. Γελάω με την καρδιά μου. Κλαίω μέσα από την ψυχή μου. Προσφέρω αλογάριαστα. Εκφράζομαι απερίφραστα. Και εκτιμώ απεριόριστα. Έτσι, γιατί έμαθα να στοχεύω στον εαυτό μου και να τραβάω εγώ την σκανδάλη της ζωής μου.

Γιατί γουστάρω να ξεγυμνώνω την ψυχή μου και να την ντύνω με τα κουρέλια της. Να ακολουθώ τα «θέλω» μου και να σπάω το φράγμα των «δεν μπορώ» μου. Να καίω την ύπαρξή μου στις φλόγες και να αναγεννιέμαι από τις στάχτες μου. Να αλητεύω ξυπόλητη στις γειτονιές του κόσμου χωρίς να δίνω λόγο σε κανένα. Να χάνομαι ταξιδεύοντας σε μέρη μακρινά και να μην είμαι υπόλογη κανενός. Τολμάω να ρισκάρω και να χτυπάω τα ρέστα μου. Να παίζω την ζωή μου κορόνα – γράμματα και να την βλέπω να γυρίζει στον αέρα. Να δειλιάζω από φόβο και να ρίχνομαι στη φωτιά για εκείνους που αγαπώ. Να σκορπίζομαι και να μαζεύω τα κομμάτια μου. Να λυγίζω και να ορθώνομαι. Να πέφτω στα πατώματα και να σηκώνομαι. Να κάνω λάθη και να τα επαναλάμβανω. Να αμαρτάνω και να το απολαμβάνω. Γιατί ποτέ δεν υπήρξα «παιδί της λογικής», αλλά ήμουν πάντοτε μία «αιώνια ρομαντική ψυχή».

Γιατί επιλέγω να είμαι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Να παραμένω γνήσια και αληθινή. Τρελή και ονειροπαρμένη. Ευαίσθητη και περήφανη. Ηλίθια και σοφή.

Της Λίτσας Φιλίππου.

Πηγή : anapnoes.gr