Δεν φοβάμαι πια τα αισθηματά μου ....

Νιώθω πολύ υπερήφανη που είσαι στην ζωή μου.
Νιώθω ότι η ζωή μου χαμογέλασε ξανά και μου έστειλε τον άγγελό της.
Νιώθω ότι γιορτάζω κάθε μέρα και φοράω τα καλά μου.
Νιώθω την ανάσα μου να πνίγεται κάθε φορά που σε κοιτάζω και τους παλμούς μου ν’ ανεβαίνουν στα σύννεφα.
Πόσα νιώθω και δεν μπορώ να τα εκφράσω με λόγια.

Οι λέξεις μου είναι τόσο φτωχές κοντά σου που ασφυκτιώ για μια συλλαβή ακόμη.
Γι αυτήν την συλλαβή που θα αποκτήσει νόημα μέσα σου και θα σε κάνει πιότερο ευτυχισμένο.
Γιατί η ευτυχία σου έχει γίνει η αποστολή μου.
Γιατί η ευτυχία σου έχει γίνει η ίδια μου η ζωή,
η δική μου ανάγκη.

Η ανάγκη να σε βλέπω να χαμογελάς και να ξέρω ότι ο λόγος είμαι εγώ.
Εγώ που δεν τρομάζω πια απ’ τα αισθήματα μου, που δεν ντρέπομαι να στα δείχνω.
Ας το μάθουν όλοι δεν με νοιάζει, εγώ θα σου φωνάζω ξανά και ξανά σ’ αγαπώ.
Σ’ αγαπώ για όλες εκείνες τις ώρες που μου κάνεις παρέα, για όλες εκείνες τις ώρες που μιλάμε ασταμάτητα και γελάμε.

Ασφυκτιώ στη σκέψη για τίποτα λιγότερο αγάπη μου,
για κείνο το πιότερο που ματώνει,
κείνο που σκίζει την ανάγκη μου για σένα
και την μαρτυράει πάνω σου.
Κείνο που μάτωσε στην αγκαλιά σου,
που ανασαίνει στην φλέβα του λαιμού σου.

Τίποτα λιγότερο δεν θέλω απ’ το πάθος
που μοιράζεται τον ιδρώτα σου
όταν συγκρούεται η αγκαλιά μου με την κραυγή σου.

Τίποτα λιγότερο απ’ το άγγιγμα της αφής σου,
απ’ τον ήχο της φωνής σου,
απ’ το κέντημα της ψυχής σου.
Κράτησε με για πάντα κοντά σου να αναπνέω στους παλμούς της καρδιάς σου


Γράφει η Ηρώ Αναστασίου



Πηγή : loveletters.gr