H καταιγίδα τού έρωτα ..

Ένα χαμόγελο που κρύβεται πίσω απο τα σύννεφα του γκρι ουρανού…Χείλη που κρέμονται στις σταγόνες της βροχής…Μάτια που σαν ήλιοι στέκονται στον ουρανό…Μάτια που φωτίζουν όλο τον κόσμο…Μπούκλες που μπλέκονται με τον αέρα…Γέλια που ηχούνε πίσω απ΄τη σκοτεινή πόρτα…Γέλια που σβήνουν το σκοτάδι…Ύπαρξη που ξεσκεπάζει μία καρδιά που χτυπάει μονάχη κάτω από ένα σεντόνι…

Παλμοί που δεν ξεχωρίζουν απ΄το φως…Παλμοί που χτυπούν για ένα χαμόγελο που κρύβεται πίσω απ΄τα σύννεφα…Παλμοί που χτυπούνε για εκείνα τα χείλη που κρέμονται απο τις ψιχάλες, για εκείνες τις μπούκλες που σχηματίζουν δαχτυλίδια με τον αέρα, για εκείνα τα μάτια, τα σκούρα, τα φωτεινά, εκείνα που όταν ανοίγουν φωτίζουν όλο τον κόσμο, τον ουρανό και τον ήλιο ακόμα…

Παλμοί που χτυπούν χωρίς να ξέρουν το γιατί…Μία καρδιά που παλέυει μόνη, κάτω από την αιώνια βροχή του έρωτα… Μία βροχή που άλλες φορές πέφτει απαλά πάνω σου και σε νανουρίζει γλυκά, κι άλλες δε διστάζει να σε χτυπάει με τις αστραπές της… Δε χρειάζεται να κρατάς πάντα την ομπρέλα σου, είναι μία βροχή που δε θα σε ρωτήσει αν θα σε βρέξει ή όχι…αποφασίζει μόνη της….






Πηγή : wordpress.com