Μόλις απομακρυνθείς απ’ το ταμείο δεν φέρουμε ευθύνη..

Καλησπέρες γεμάτες αγάπη ,για όλους εσάς που μας αγαπάτε και μας διαβάζετε !!!

Ψαχτείτε μωρέ, ψαχτείτε!
Να δούμε ποιος πλήγωσε περισσότερο.
Ποιος αγάπησε περισσότερο.
Ποιος έχασε περισσότερα.
Να τα βάλουμε και στην ζυγαριά
να τα ζυγιάσουμε
και να βγάλουμε το πόρισμα.
Κι ο καθένας, θα λέει τα δικά του,
όπως πάντα.
Ο δικός μου ο πόνος δεν σ' αγγίζει
και πώς θα μπορούσε άλλωστε.
Ο δικός σου δεν αγγίζει εμένα.
Να τον νιώσω;
Μπορώ;
Όχι μωρέ, δεν μπορείς
και δεν μπορώ!

Ο καθένας νιώθει μόνο τον δικό του
πόνο, γιατί πολύ απλά άλλα
πονάνε εμένα κι άλλα εσένα.
Δεν είμαστε ίδιοι, δεν περπατήσαμε μαζί,
δεν αγαπήσαμε τα ίδια πράγματα.
Δεν έχουμε τον ίδιο χαρακτήρα,
δεν έχουμε την ίδια προσωπικότητα,
δεν μας αγγίζουν όλα τα θέματα
το ίδιο.

Δεν έχουμε την ίδια σκέψη,
δεν έχουμε το ίδιο μυαλό.
Είμαστε μοναδικοί και ξεχωριστοί.
Έτσι είναι και η αγάπη μας,
αλλά και ο πόνος μας.
Κι εγώ πονούσα να το θυμάσαι
κι όσο και να έλεγες σε καταλαβαίνω,
δεν κατάλαβες ποτέ σου τίποτα.
Δεν είχες τον πόνο μου.

Και δεν θα τον έχεις ποτέ,
γιατί εσύ έχεις και θα έχεις μόνο
τον δικό σου!

Κι όσο για την ρουφιάνα την αγάπη
μου θυμίζει αυτό που λέγεται,
''μόλις απομακρυνθείς απ' το ταμείο
δεν φέρουμε καμιά ευθύνη''.
Γι αυτό μετρηθείτε τώρα!

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου

 

Επιμέλεια κειμένου: Μυρτώ Πανθέου