Οι σχέσεις δοκιμάζονται όταν τους δοθεί μια τίμια ευκαιρία

Πολύς ο λόγος σήμερα για τη δυσκολία που έχουν οι άνθρωποι στο να δημιουργήσουν σχέσεις ουσιαστικές, σχέσεις με βάθος, με ένταση και με διάρκεια. Γέμισε ο κόσμος με ανθρώπους πληγωμένους, ανθρώπους ανικανοποίητους, ανθρώπους γεμάτους ανασφάλειες, ανθρώπους που διεκδικούν χωρίς αντίκρισμα το μερτικό τους στην αγάπη.

Και αναρωτιέται κανείς γιατί ενώ οι άνθρωποι γνωρίζουν τι θέλουν για να είναι τουλάχιστον χαρούμενοι, γνωρίζουν τι έχουν ανάγκη για να νιώθουν τουλάχιστον ικανοποιημένοι, φέρονται οι ίδιοι σε άλλους ανθρώπους με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο από αυτόν που θα ήθελαν να τους φερθούν. Γιατί ο καθένας θεωρεί αυτονόητα για τον εαυτό του τον σεβασμό, την ελάχιστη κατανόηση στις ανάγκες και στα ζόρια του και την ειλικρίνεια.

Αυτό που ίσως να λείπει τελικά από τις σχέσεις είναι μια τίμια ευκαιρία. Και τίμια ευκαιρία σημαίνει ότι σε συναντώ, ενθουσιάζομαι μαζί σου και μας δίνω την ευκαιρία να δοκιμάσουμε αν ταιριάζουμε ή όχι. Την ευκαιρία να διαπιστώσουμε αν αυτός ο πρώτος ενθουσιασμός θα γίνει έρωτας κι αν από έρωτας θα μετουσιωθεί σε αγάπη.

Κι αυτή η ευκαιρία που δίνεις στον άλλον περιλαμβάνει τον απαραίτητο χρόνο ώστε να δεις αν μπορείς να βιώσεις δυνατές στιγμές, να αξιολογήσεις λάθη, να προσπαθήσεις, βρε αδελφέ, να συνυπάρξεις με τον άλλον. Και ή που θα τα καταφέρετε ή όχι. Να ξέρετε τουλάχιστον και οι δυο ότι το προσπαθήσατε.

Αυτό που ισχύει πολλές φορές, ωστόσο, είναι ένα παραλίγο ενδιαφέρον, μια περίπου επιθυμία, ένα σχεδόν συναίσθημα. Δεν υπάρχει το στοιχείο της απόλυτης επιλογής. Κι όταν δεν υπάρχει η απόλυτη επιλογή, είναι άστοχο να μιλάμε για μια τίμια ευκαιρία. Γι’ αυτό και τόσοι άνθρωποι εγκαταλείπονται πριν προλάβουν να συνειδητοποιήσουν το «μαζί», πριν προλάβουν να νιώσουν, να ζήσουν και να τεστάρουν τις στιγμές τους με τον άλλον.

Δεν ξέρω πώς θα μπορούσε να ερμηνευτεί μια τέτοια συναισθηματικά ανώριμη και επιφανειακή προσέγγιση των ανθρώπων μεταξύ τους, αλλά ίσως να φταίει σε κάποιο βαθμό η μεγάλη προσφορά και ζήτηση από άτομα του άλλου φύλου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Άτομα που διαθέτουν εαυτόν χωρίς όρους, χωρίς την πίεση της καθημερινότητας, χωρίς συναισθήματα με ουσιαστικό αντίκρισμα. Άνθρωποι που νιώθουν εγκλωβισμένοι και παραμελημένοι μέσα στις συντροφικές τους σχέσεις ή άνθρωποι που είναι μόνοι, αλλά πιέζονται από τις δύσκολες συνθήκες της εποχής και δεν μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη μιας σχέσης. Άνθρωποι που απλά αναζητούν έναν όμορφο αντιπερισπασμό, που θα τους βοηθήσει να ξεχαστούν και να φορτίσουν τα αποθέματά τους.

Πρόκειται για ιστορίες που μετρούν εικονικές στιγμές, κορμιά που ξεγελιούνται με εικονικές ηδονές, «συναισθήματα» που εκφράζονται με την ασφαλή υπερβολή του γραπτού λόγου. Ιστορίες που τελειώνουν και ξεχνιούνται το ίδιο γρήγορα, όπως αρχίζουν. Ιστορίες που δεν έχουν ανάγκη από καμιά ευκαιρία, γιατί ακριβώς υπάρχουν τόσες άλλες στην αναμονή.

Αυτό που κάνει, όμως, μια ιστορία να γίνει σχέση δύο ανθρώπων, είναι ο χρόνος που διαθέτουν για να ανακαλύψουν το κορμί, το μυαλό και την καρδιά ο ένας του άλλου. Για να διαπιστώσουν αν αυτά τα τρία ταιριάζουν με τα αντίστοιχα δικά τους ή όχι. Για να καταλήξουν στο αν θέλουν και αν μπορούν να συνυπάρξουν μαζί ή όχι. Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει να δοθεί στην ιστορία τους μια τίμια ευκαιρία.

Γράφει η Γεωργία Ανδριώτου

Πηγή : anapnoes.gr