Οταν ο ηρωας σου ειναι ο μπαμπας σου

Κάμποσα χρόνια πριν δύο άνθρωποι ήρθαν κοντά, πολύ κοντά και μετά ήρθες εσύ. Μια οικογένεια, μια εικόνα. Παιχνίδια, χαρές, κανόνες, μαλώματα. Διακοπές, παγωτά, οι ημέρες των βαθμών, αγκαλιές. Η μαμά σου, ο μπαμπάς σου, τα αδέρφια σου και εσύ. Κάμποσα χρόνια μετά, από την εικόνα κάποιος λείπει. Ο μπαμπάς.

Στις πιο έντονες αναμνήσεις που έχω απο τον μπαμπά μου περιλαμβάνονται τα μαστορέματα που κάναμε μαζί. Πιο μικρή του κουβαλούσα το σφυρί, έστρωνα κολατσιό για εμας τους εργάτες, εκείνος γελούσε και με φώναζε μαστορόπουλο. Μεγαλώνοντας κάρφωνα και καμία πρόκα. Με τον μπαμπά μου είχαμε φτιάξει ήδη μαζί μια αποθήκη (απο την αρχή εεε), είχαμε βάψει 2-3 φορές το σπίτι μας, είχαμε αλλάξει παράθυρα, είχαμε φτιάξει το καζανάκι και τον θερμοσίφωνα. Τα καλοκαιρινά μεσημέρια καθόμασταν στην βεράντα και κοιτούσαμε την αυλή κάνοντας καλλωπιστικά σχέδια για τα μικρά κηπάκια που υπήρχαν στην αυλή, σχέδια που και οι δύο ξέραμε ότι δεν θα κάνουμε πραγματικότητα γιατί εμείς είμαστε μάστορες, δεν ασχολούμαστε με κήπους.

Ο μπαμπάς μου με έμαθε να οδηγώ, το μοναδικό "πολύτιμο" αυτοκινητό μας σε έναν χωματόδρομο. Δεν τον ένοιαζε αν θα χαλάσει κάτι, αν θα κάνω ζημιά. Εκείνος, η αδερφή μου και εγώ παίζαμε κάστρο με τις ώρες, ξαπλώναμε στην αγκαλιά του και βλέπαμε όλες τις ελληνικές ταινίες της ΕΡΤ και μετά λύναμε μαζί ασκήσεις στα Μαθηματικά. Πειράζαμε όλοι μαζί την μαμά για τα κιλάκια της και τρώγαμε κρυφά λουκάνικα και αυγά όταν εκείνη έλειπε.

Σήμερα μερικά χρόνια μετά έχω ένα βαλιτσάκι με εργαλεία στο σπίτι. Ξέρω την ονομασία και την χρήση τους, καρφώνω πρόκες μόνη μου, αλλάζω ντουί στις λάμπες, στήνω έπιπλα, ξεβουλώνω νεροχύτες και φτιάχνω καζανάκια, γιατί μου το έμαθε ο μπαμπάς μου. Κάθε φορά που γίνομαι τελειομανής με κάτι, προσπαθώ να σκέφτομαι την χαλαρή στάση του μπαμπά μου απέναντι σε πράγματα που τελικά δεν αξίζουν τόσης σημασίας.

Τα όμορφα παιδικά μου χρόνια με κάνουν να θέλω να πιστεύω πως όλοι έτσι καλά μεγαλώσαμε. Με ωραίες αναμνήσεις που διαγράφουν τις κάπως πιο δύσκολες στιγμές που λίγο πολύ όλες οι οικογένειες έχουν. Με κόρες που πατούν στα πόδια του μπαμπά και βηματίζουν μαζί ή λύνουν ασκήσεις και παίζουν παιχνίδια. Με κόρες που έχουν για ήρωα τον μπαμπά τους.

Γιατί όταν ο πρώτος άντρας που γνωρίζεις στην ζωή σου μπορεί να γίνει ο ηρωάς σου τότε όλα τα δύσκολα θα γίνονται παιχνιδάκι. Θα ξέρεις ατάκες από παλιές ελληνικές ταινίες μέχρι πώς να φτιάξεις καζανάκια. Θα ξέρεις πως δεν πρέπει να πατάς συνεχόμενα τον συμπλέκτη και πως κάθε φορά που θα πέφτεις θα σφίγγεις λίγο τα δόντια και θα σηκώνεσαι.

Τελικά από την εικόνα δεν λείπει κανείς. Είσαι η συνέχεια του και εκείνος συνεχίζει μέσα από σένα.

Πηγή : savoirville.gr