Ο χωρισμός δεν θέλει μόνο κότσια αλλά και… παιδεία!

Τελικά ο χωρισμός δεν έχει να κάνει με το φύλο. Άνδρες και γυναίκες δεν χωρίζουν διαφορετικά, ούτε αντιδρούν διαφορετικά λόγω φύλου.

Όλα έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο… Και ναι, ακόμα και ο χωρισμός θέλει παιδεία!

Αν υπήρχαν εξετάσεις συμπεριφοράς μετά από έναν χωρισμό τότε η συντριπτική πλειοψηφία της ανθρωπότητας θα έπαιρνε κάτω από τη βάση! Ξέρω τι θα σκεφτείτε οι περισσότεροι… Ότι είναι τόσο μεγάλος ο πόνος μετά από έναν χωρισμό που όλοι έχουμε το ακαταλόγιστο.

Λάθος… Μέγα λάθος! Γιατί ακόμα και σε πολύ άσχημες καταστάσεις όπως αυτή είμαστε υποχρεωμένοι πάνω από όλα να φερόμαστε ανθρώπινα και να καταβάλουμε τεράστια ομολογουμένως προσπάθεια να μείνουμε ο εαυτός μας και να μην εξελιχθούμε σε κομπλεξικά «παιδάκια».

Αυτό είναι ένα θέμα στο οποίο δεν υποβόσκει καμία φυλετική διάκριση. Δεν υπάρχουν κανόνες ότι μια γυναίκα αντιδρά έτσι και ένας άνδρας αλλιώς… Η αντίδραση μετά το χωρισμό έχει να κάνει με τον άνθρωπο τον ίδιο, το χαρακτήρα, την προσωπικότητα και πάνω από όλα την παιδεία του.

Η κλασική διάκριση που υπάρχει όμως πάντα είναι αυτή του «θύτη» και του «θύματος» σε έναν χωρισμό. Καλώς υπάρχει, αλλά είναι πάντοτε σωστή; Μήπως στο όνομα του πόνου το «θύμα» τελικά γίνεται χειρότερος «θύτης»; Μήπως όμως και ο «θύτης» πολλές φορές ξεπερνά τόσο πολύ τα όρια που καταλήγει να μεταμορφωθεί σε «τέρας»;

Η απάντηση είναι θετική και στα δυο. Ο καθένας από εμάς αν ανατρέξει στο παρελθόν του και στη ζωή του μπορεί να το επιβεβαιώσει. Όλοι έχουμε υπάρξει και από τα δυο, το θέμα όμως δεν είναι ο «τίτλος». Το ερώτημα είναι πώς συμπεριφερθήκαμε και στις δυο περιπτώσεις; Γιατί αν ως θύτες αποφασίσαμε να κρατήσουμε χαμηλό προφίλ, αλλά ως θύματα κάναμε το ένα «ξεφτιλίκι» πίσω από το άλλο για να εκδικηθούμε τον θύτη μας, τότε συγνώμη αλλά ήμασταν το λιγότερο απαράδεκτοι.

Και αντίστροφα βεβαίως. Αν ως θύματα αποφασίσαμε να κοιτάξουμε μπροστά και να πνίξουμε τον πόνο μας στους τέσσερις τοίχους, αλλά ως θύτες κάναμε ότι περνούσε από το χέρι μας για να ρίξουμε ακόμα πιο χαμηλά το θύμα μας, τότε συγνώμη αλλά ήμασταν επιεικώς κομπλεξάρες!

Ο χωρισμός είναι μια από τις πιο δύσκολες συναισθηματικά φάσεις της ζωής ενός ανθρώπου, είτε είναι θύτης, είτε είναι θύμα! Και ναι φίλοι μου πονάει και ο θύτης ξέρετε… Η μάλλον για να γίνω πιο συγκεκριμένη, πονάει ο θύτης που έχει μάθει στη ζωή του να προσπαθεί καθημερινά να είναι σωστός και καλός άνθρωπος. Επειδή αποφάσισε να δώσει τέλος σε μια σχέση δεν αλλάζει αυτόματα σε «δολοφόνο» χωρίς αισθήματα και με καρδιά από πέτρα. Αλλά δυστυχώς αυτή είναι η αντιμετώπιση που του αρμόζει σύμφωνα με το θύμα του…

Και εδώ είναι που αναρωτιέμαι, πόσο πιο εύκολα και ομαλά θα ήταν τα πράγματα, αν μετά από έναν χωρισμό αμφότερες οι δυο πλευρές έπαιρναν την απόφαση να μην προβούν σε «καραγκιοζιλίκια» και να φερθούν απλά ως άνθρωποι απέναντι σε ανθρώπους; Ίσως παραείναι «ιδανικό» αυτό που λέω γιατί δυστυχώς ο εγωισμός είναι τόσο μεγάλος, που είναι πολύ πιο εύκολο το να καταφύγουμε σε ακρότητες για να τον γιατρέψουμε, παρά να μείνουμε άνθρωποι…

Γιατί τελικά ο χωρισμός θέλει «κότσια» και από τον θύτη και από το θύμα. Γιατί το να μείνουμε σωστοί άνθρωποι, το να κρατάμε τις ισορροπίες και πάνω από όλα το να μείνουμε ο εαυτός μας θέλει κόπο, χρόνο και πολλές συναισθηματικές θυσίες!

Γιατί αγαπητοί και αγαπητές μου, τελικά και ο χωρισμός θέλει παιδεία και να σας πω και κάτι άλλο; Ο χωρισμός αντικατοπτρίζει την παιδεία μας, την πραγματική, την αληθινή και όχι το καμουφλάζ αυτής…

Γράφει η Ζέτα Κατσίκα



Πηγή : diaforetiko.gr