Όταν χαράζει παίρνονται οι αποφάσεις

Όταν χαράζει, το πρώτο φως δηλώνει μια καινούρια αρχή. Αφήνεις πίσω σου τη μέρα που έκλεισε, με τα καλά της και τα πιο δύσκολά της, που ίσως κουβαλούσε, κι εγκαινιάζεις μία καινούργια. Πόσο υπέροχα εκείνα τα ξημερώματα που σε βρίσκουν με παρέα ρομαντική ή φιλική, κάπου, οπουδήποτε, δεν έχει σημασία το πού για να συνειδητοποιήσετε ανάμεσα σε αγκαλιές και χαχανητά πως ο ήλιος έγινε μάρτυρας των στιγμών σας κι η νύχτα τελείωσε, επισφραγίζοντας το φινάλε της με πιο δυνατά γέλια ή με ένα φιλί.

Μα λίγο πιο αγαπημένα τα άλλα ξημερώματα, εκείνα που σε βρίσκουν μόνο σου, συντροφιά με τον εαυτό σου, που κάπου στη ρουτίνα της καθημερινότητας τον έχεις παραμελήσει λιγάκι. Τα χρώματα που παίρνει ο ουρανός εκεί που το σκοτάδι αρχίζει να σβήνει κι ο ήλιος στολίζει το μπλε με τις πιο ιδιαίτερες παλέτες, γεμίζουν τα πνευμόνια σου με ελπίδα.

Ώρα για έναν απολογισμό, δε νομίζεις; Λίγο να τα πείτε μεταξύ σας, εσύ κι εκείνο το παιδί που τρέχοντας όλη μέρα, κάποτε το πληγώνεις, το κάνεις να χαίρεται, να ονειρεύεται κι ίσως να τρώει τα μούτρα του και να απογοητεύεται. Κάτσε λιγάκι να το ακούσεις, να σου πει πώς νιώθει, να εκφράσει παράπονα κι ανησυχίες, γιατί σίγουρα θα ‘χει κι εσύ δεν πρέπει να το μαλώσεις αλλά να το ακούσεις προσεχτικά και να το συμβουλεύσεις. Είστε πάντα και παντού οι δύο σας, μα μέσα στη βουή της καθημερινότητας το ‘χεις μάθει να σωπαίνει κι εσύ συνήθισες να μην προλαβαίνεις να αντιδράσεις, όλα να γίνονται μηχανικά.

Ο απολογισμός δε θα ‘ναι εύκολος, ειδικά αν αποφασίσεις να ‘σαι ειλικρινής μαζί σου. Αν δεν κρυφτείς πίσω από γενικότητες, αναβολές κι όμορφα ψέματα, θα χρειαστεί να βρεις τα λάθη σου. Έχεις κάνει, δεν είσαι πάντα το θύμα, και σταμάτα να επιλέγεις τη θυματοποίηση απ’ την αυτοκριτική. Είσαι (συν)υπεύθυνος για τις πληγές σου. Αναλογίσου, λοιπόν, τις δικές σου άστοχες επιλογές, αναθεώρησε, κι απομάκρυνε εκείνους που σε κάνουν να χάνεις κάτι από εσένα κι απ’ την ψυχή σου. Κάθε εμπειρία που βιώνουμε, κάθε άνθρωπος που συναντάμε λίγο μας γρατζουνάει, λίγο μας αλλάζει κι είναι δική μας δουλειά να μην τους αφήσουμε να μας αλλάξουν τόσο ώστε να μην αναγνωρίζουμε το είδωλό μας στον καθρέφτη και να ‘χουμε πια φιμώσει οριστικά εκείνο το παιδί μέσα μας.

Αυτά σκέφτεσαι όσο χαζεύεις απ’ το παράθυρο, το μπαλκόνι ή την ταράτσα σου τη νέα μέρα. Μοιάζει με κίνητρο για μια νέα ζωή, μια αφορμή για ξεσκαρτάρισμα. Ίσως ήρθε η στιγμή να αναρωτηθείς αν η δουλειά σου σού ταιριάζει, αν μέσα στις τόσες ώρες –που μοιάζουν ατέλειωτες– έπαψες ίσως να την αγαπάς και να παίρνεις κάτι από αυτή. Ίσως να σκάψεις λιγάκι να βρεις εκείνο το κουτί μέσα σου που έχεις κρύψει τις ελπίδες σου. Ξέρεις, εκείνο που φύλαξες σαν θησαυρό μυστικό, κανένας να μην το βρει, γιατί με την πραγματικότητα ποτέ δεν ταίριαξε το όνειρο κι ο ρεαλισμός έμοιαζε να το απειλεί.

Μα να που ήρθε η ώρα να πάρεις τον χάρτη για τον μυστικό θησαυρό και να ξεθάψεις εκείνο το σκονισμένο κουτί με τα όνειρά σου. Να ξεκινήσεις βήμα-βήμα να τα πλησιάζεις, να τα διεκδικείς, μέχρι να τα κάνεις πραγματικότητα, μέχρι να μην αναστενάζεις όταν χαράζει. Και το παιδί μέσα σου αρχίζει να χαμόγελα. Είχε ξεχάσει πώς ήταν να μιλάει μαζί σου και χαίρεται που αποφάσισες να σκαλίσεις εκείνο το κουτί με τα απωθημένα, με όσα δεν τόλμησες. Σε σπρώχνει να κάνεις κάτι, γιατί αν ξυπνήσεις μετά από χρόνια κι απλά βρεις το κουτί με τα όνειρά σου σκονισμένο, ίσως εκείνο να ‘ναι άδειο κι η απογοήτευση να γεμίσει το κενό.

Γι’ αυτό, λοιπόν, κι εγώ απόψε θα πάρω έναν καφέ, αγκαλιά το κουτί με τα όνειρά μου και θα δω τον ήλιο να ξεκινά τη μέρα του. Κι όταν ο ουρανός θα γεμίζει χρώματα και το σκοτάδι θα χάνεται, θα κάτσω λιγάκι να τα πούμε με το παιδί μέσα μου. Άλλωστε, είχαμε πολύ καιρό να το κάνουμε αυτό και καλύτερη στιγμή απ’ αυτή δεν υπάρχει.

Γραφει:Άννα Αντωνίου

Πηγή :pillowfights.gr