Όσους χωρά η ψυχή σου, τόσους να χωρά και η ζωή σου..

Δύσκολος άνθρωπος μωρέ..

Απόμακρη, μπορεί και σνομπ.

Ανάποδη, στριμμένη, χαμένη στα “δικά της..

Δεν δίνει σημασία σε κανέναν πια, χάνεται σε έναν κόσμο που δεν τον μοιράζεται με κανέναν..

Κι εκείνη τις άκουγε όλες τις “ταμπελίτσες” και χαμογελούσε.

Αλήθεια ήταν..

Για τους πολλούς, για την μάζα, για εκείνους που δεν θέλησε ποτέ να την γνωρίσουν ή που έχασαν την ευκαιρία τους, ήταν και δύσκολη, κι απρόσιτη, κι απόμακρη, κι όλα εκείνα που με ευκολία οι άνθρωποι ξεστομίζουν προκειμένου να σπαταλίσουν το χρόνο τους και να μην χρειαστεί να κοιτάξουν την καμπούρα τους.

Γιατί βλέπεις για καθέναν που ήταν “δύσκολη”, είχαν υπάρξει πολλοί στους οποίους είχε αφεθεί κι είχε πιστέψει.

Για κάθέναν που ήταν απόμακρη, χαμένη στον κόσμο της, είχαν υπάρξει πολλοί στους οποίους είχε αφήσει χώρο και χρόνο να εισβάλλουν στη ζωή της.

Χρόνο χαραμισμένο και χώρο λεηλατημένο..

Και τώρα, με κόπο, με πείσμα και με περίσσιο κουράγιο, είχε χτίσει τοίχους και είχε υψώσει τείχη.

Είχε μετρήσει το χρόνο της διαφορετικά και δεν τον χαλάλιζε για κανέναν που δεν μέτραγε στην ψυχή της.

Δεν την ένοιαζε να είναι συμπαθής, δεν την ένοιαζε η επιβεβαίωση κανενός.

Και σε κάθε ανόητη ταμπελίτσα που της φορούσαν, εκείνη πήγαινε και την επιβεβαίωνε και με το παραπάνω, έτσι.. για την αλητεία.

Για να έχουν κάτι να ασχολούνται και να γεμίζουν το κενό τους.

Την ένοιαζε η αγάπη και η αποδοχή των λίγων που ήξεραν να τρυπώνουν από τις χαραμάδες.

Για εκείνους που δεν χρειαζόταν να την χειριστούν, που δεν κατέβαζε ποτέ ρολλά, που δεν χρειαζόταν χρόνο μακριά τους.

Για εκείνους, έδινε τα πάντα της..

Γιατί εκείνοι, ήξεραν την αλήθεια της.

Γιατί στο τέλος.. όσους χωρά η ψυχή σου, τόσους χωρά η ζωή σου..

Μόνο!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Πηγή :.loveletters.gr