Κρύψε με σε ένα τραγούδι επάνω..

Σταγόνα στον ωκεανό η ψυχή μου.
Στράγγιξε από βλέμμα.
Στράγγιξε από αίμα.
Δεν νομίζω ότι θα επανέλθει στα φυσικά της ζητούμενα.
Δεν νομίζω ότι θέλει να δει κάτι άλλο.

Ότι ήταν να δεις το είδες.
Δεν έμεινε κάτι κι ότι έμεινε να αναπολεί της πόλης τα χαμένα, το πήρε ο άνεμος και το ‘κανε αίμα.
Δεν θέλω να μιλήσω, δεν μιλάω πλέον σε κανέναν, δεν έχω κάτι να πω, δεν έχω κάτι να ψελλίσω, δεν έχει άλλη φωνή η ψυχή μου, δεν έχει άλλη κραυγή η φωνή μου.
Φύσα δυνατά και μένα να με πάρεις άνεμε, εκεί που πάντα με πήγαινες να πάω, στης λήθης την αυγή, να δω την δική σου ανατολή, γιατί την δική μου την έχω πια ξεχάσει.

Κρύψε με σε ότι δεν μπόρεσες να αντέξεις, σ’ ότι φοβήθηκες τις νύχτες να διασχίσεις, κι εγώ θα στρώνω πέταλα τις ώρες που κοιμάσαι, να έχει η καρδιά έναν λογισμό τις ώρες που φοβάσαι.
Κρύψε με σε ένα τραγούδι επάνω κι άσε με να πλέκω στην αγκαλιά σου αστέρια μυροβόλα κι ανάσες ποτισμένες θεών αντάξιες ζευγαρωμένες.
Κι η πλάση να σμίξει, να ανθίσει χαμόγελο πάνω στα χείλη, να αφήσει την θλίψη να αδράξει τ’ αγέρι, εκεί που το φεγγάρι θα λιώνει στης μνήμης την άμοιρη λήθη.

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου


Πηγή : .loveletters.gr