Πες μου ξανά εκείνο το παραμύθι, ότι σου λειψα πολύ..

Πάμε άλλη μια φορά;
Εσύ θα μου πεις εκείνο το ψέμα, το γνωστό ότι σου έλλειψα πολύ κι εγώ θα κάνω ότι σε πιστεύω.
Θα ανταλλάξουμε όρκους και φιλιά λίγο πριν γίνουμε ένα.
Εσύ θα με κρατήσεις αγκαλιά, σφιχτά, τάχα πως σε νοιάζει μην σου φύγω, κι εγώ θα αφεθώ και θα κάνω ότι σε πιστεύω.
Θα κλείσουμε κι οι δυο τα μάτια και θα πιστέψει ο καθένας στο παραμύθι του.
Εσύ πως εννοείς για ακόμα μια φορά το ψέμα σου κι εγώ πως σε πιστεύω..

Και λίγο πριν ξημερώσει, εκεί που η πραγματικότα και το όνειρο γίνονται ένα, λίγο πριν ο ήλιος αποφασίσει να μας τιμωρήσει με το φως του, θα φύγω.
Θα σου δώσω άλλη μια φορά το “δίκιο” σου να με πεις δειλή.
Θα σου δώσω άλλη μια φορά λόγο να μου “θυμώσεις” και να με πεις λίγη.
Θα σου δώσω άλλη μια φορά την ευκαιρία, να μείνεις ψηλά στα μάτια μου.

Γιατί προτιμώ στο παραμύθι αυτό, το φευγιό να είναι δικό μου.
Προτιμώ στο παραμύθι σου, να ειμαι εγώ εκείνη που δεν επιλέγει το “μαζί”.
Εκείνη που δεν θυσιάζει και δεν θυσιάζεται στο όνομα του έρωτα.
Προτιμώ στο παραμύθι σου, να στέκεις εσύ αγέρωχος και να φεύγω εγώ..

Γιατί μάτια μου, ξέρω πως αν δεν γίνω εγώ δειλή και λίγη.. θα γίνεις εσύ.
Κι αυτή είναι η πραγματικότητα που δεν θέλω να αντικρίσω.

Εγώ λοιπόν.. όχι εσύ..
Εσύ κοίτα να μου πεις απ’ την αρχή εκείνο το παραμύθι.. κι εγώ θα κάνω πως το πιστεύω.
Πάλι.

Ξέρεις εσύ..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου


Πηγή :.loveletters.gr