Έρωτας είναι η ζωή.. κι ας πληγώνεσαι ξανά και ξανά!

Πληγώθηκες και πάντα θα πληγώνεσαι.
Είναι γιατί αμέλησες το εγώ, είναι γιατί αμέλησες το εσύ, είναι γιατί αμέλησες το εμείς.
Ταξίδευες μπερδεμένος κι εκείνο το κουβάρι που όλο σφίγγει, δεν ξεμπερδεύει, κι έρχεται η ώρα που σε πνίγει.
Κι είναι τόσα πολλά που σε πλήγωσαν που δεν τα έβαλες κάτω ποτέ.
Κατοίκησες στο παρελθόν και ξέχασες τον δρόμο.
Ξέχασες αυτά που ονειρεύτηκες στην αρχή, αυτά που ποθούσες διακαώς να συναντήσεις, να πιάσεις, να νιώσεις, να ξεζουμίσεις.
Και τώρα τι;

Μεγάλωσες και νήστεψε η επιθυμία;
Νηστεύει μωρέ η επιθυμία, νηστεύει η φλόγα, η αυγή, το χάραμα, το άρωμα;
Που πήγαν όλα αυτά που πόθησες;
Που άφησες τον εαυτό σου και δεν τον ξαναβρήκες;
Η ζωή είναι έρωτας φίλε!
Και μόνο όσοι νιώθουν ατελείωτα ερωτευμένοι την καταβρίσκουν.
Και μην μπερδεύεσαι απ’ τους ψόφιους έρωτες, αυτούς που σήμερα είναι κι αύριο μην το είδατε τον Παναή.

Όταν είσαι, είσαι για πάντα ερωτευμένος.
Με ένα λουλούδι, μ’ ένα άρωμα, μια βόλτα στο χάραμα, μια μυρωδιά που φέρνει κανέλα, μια αγκαλιά που μυρίζει βροχή, μια μαρμελάδα ξινόπικρη απ’ αυτές που μ’ αρέσουν, μια μουσική που γαργαλάει τις αισθήσεις,
ένα κρασί με δύο φίλους, μια μοναξιά που γαληνεύει, μια ευφορία που φιλάει στο στόμα τον άνεμο.
Και μην ακούς αυτούς που κλαίνε γιατί έχασαν κάποιον που τους ήταν απαραίτητος.
Κανείς δεν είναι απαραίτητος σε κανέναν.
Γιατί είναι όλοι απαραίτητοι μέχρι τον επόμενο.
Χα, ας γελάσω!

Γιατί νομίζουν ότι με τον επόμενο θα ξεχάσουν τον προηγούμενο.
Και μετά τον επόμενο, ο αμέσως επόμενος και μετά ο αμέσως επόμενος του επομένου.
Φούτσες μπλε με ροζ κορδέλες στην ουσία.
Και το συναίσθημα που πήγε χάθηκε;
Προς τα που πήγε μωρέ;
Με τι ευκολία ξεφορτώνονται οι άνθρωποι τα συναισθήματά τους απορώ κι ας έχω δει και πολλά!
Η επέλαση σ’ όλο της το μεγαλείο, η φτηνή προσέγγιση της εποχής, περάστε κόσμε να θαυμάσετε.
Γι αυτό σου λέω, μην κοιτάς τίποτα παραπάνω απ’ τον εαυτό σου πρώτα, γιατί αυτόν έχασες στην ουσία.

Η αγάπη πρώτα απ’ τα έσωθεν χάνεται.
Μην την ψάχνεις αλλού, σε σένα ψάξ’ την.
Εκείνη την βαθιά ενδοσκόπηση που λέγαμε;
Εκείνη που κατεβάζεις όλο το ”εγώ” μέχρι το πάτωμα και λες ”ναι γαμώ το κέρατο μου, έφταιξα σε πολλά, έκανα λάθη αμέτρητα γιατί αν δεν στο είπα, άνθρωπος είμαι κι όχι θεός και θα κάνω κι άλλα τόσα, γιατί αν δεν κάνω πάει να πει ότι είμαι στάσιμος και δεν κάνω απολύτως τίποτα, αλλά φταίνε κι οι άλλοι όσο κι εγώ”.
Πόσο φταίνε;

Μην την ψάχνεις, δεν μετράμε ποτέ το πόσο φταίει κάποιος.
Αυτοί που το μετράνε και προσπαθούν να το υπολογίσουν είναι οι εγωιστές κι ο εγωισμός δεν έσωσε ποτέ κανέναν.
Κι όταν βρεις εκείνο το φιλί που θα γεμίσει την ψυχή σου, τότε όλα θα είναι αλλιώς.
Και το εγώ θα γίνει εσύ κι αυτοί και όλα του κόσμου τα φιλιά μαζί.
Να σε προσέχεις!

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου




Πηγή : .loveletters.gr