Το έχει ανάγκη αυτός ο κόσμος το χαμόγελό σου..

Φάνηκες χθες και ξαφνιάστηκα. Δεν σε περίμενα. Ήρθες αναπάντεχα, ακόμα μια φορά. “Ίσως να ναι καλύτερα που δεν με περίμενες…” μου είπες. Και γώ χαμογέλασα. Επειδή άκουσα τη φωνή σου. Κι ήταν τόσο γλυκιά, όσο την θυμόμουν απ’την τελευταία φορά που την άκουσα. Σαν να είχες ομορφύνει. Τα μάτια σου έβγαζαν σπίθες.

Με πήρες απ’το χέρι χωρίς να πεις τίποτα. Ήξερες ότι πέθαινα γι αυτό το άγγιγμα. Ήξερες πως ήθελα πολύ να σε νιώσω δίπλα μου. Κι ύστερα απλώς περπατούσαμε. Περπατούσαμε για ώρες μα δε το καταλάβαμε. Πότε-πότε με φιλούσες κι ένιωθα να πετάω στα σύννεφα, ψηλά. Λέξη δεν είπαμε κι όμως ήταν σαν να μιλούσαμε ακατάπαυστα. Η σιωπή μας ήταν αγάπη και οι ματιές μας έρωτας.

Κι όταν κάποτε σταματήσαμε να περπατάμε γιατί δήθεν κουραστήκαμε, μόνο χαμόγελα υπήρχαν στα πρόσωπα μας. Και μια απέραντη θάλασσα μπροστά μας. Κι ο έρωτας! Κι ο έρωτας παντού. Γύρω μας, μέσα μας. Και ξαπλώσαμε εκεί. Μπροστά στα κύματα, κάτω απ’ τα στεριά. Και μιλούσαμε… Μιλούσαμε για ώρες. Μιλούσαμε για όλα δίχως να σκεφτόμαστε, μονάχα νιώθαμε. Νιώθαμε δυνατά και έντονα.

Κι όταν πια έφυγες, κι έμεινα πάλι με τον εαυτό μου, σκεφτόμουν. Σκεφτόμουν πολύ. Να ήταν άραγε μόνο έρωτας; Έρωτας κι όχι αγάπη; Και μετά θυμήθηκα…Θυμήθηκα πόσο πολύ μ’αρέσεις ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές σου. Θυμήθηκα πώς νιώθω στις πιο απλές στιγμές μας. Και συνειδητοποιησα ξαφνικά πως είναι όλα αγάπη. Ίσως κι έρωτας μαζί. Μα πάνω από όλα αγάπη. Αγνή κι αληθινή. Υπέροχη και καθημερινή.

Κι ύστερα κατάλαβα πως όλα γύρω μας αγάπη είναι. Τα λουλούδια, το ξημέρωμα, τα χαμόγελα, η μουσική, η ζωή. Κατάλαβα πως το χαμόγελο είναι απλώς μια απόφαση. Μια απόφαση που παίρνεις κάθε μέρα όταν ξυπνάς. Δύσκολη, αλλά όμορφη. Κι όσα κι αν έρθουν που θα θελήσουν να το διώξουν, η ουσία είναι να τα αντιμετωπίζεις. Όχι να τα διώχνεις ή να τα αγνοείς. Να τα αντιμετωπίζεις. Με χαμόγελο κι αγάπη. Σε έχει ανάγκη αυτός ο κόσμος…

Γραφει η Ελένη Σάββ



Πηγή : .loveletters.gr