Μην υπενθυμίζεις σε κανένα την ύπαρξή σου. Δεν ξεχνάει κανείς κατά λάθος!

Η άνοια εκδηλώνεται ως απώλεια πνευματικών ικανοτήτων λόγω κάποιας δυσλειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου. Η δυσλειτουργία αυτή οφείλεται συνήθως στη νόσο του Αλτσχάιμερ. Το πρωιμότερο συμπτώμα του Αλτσχάιμερ είναι η απώλεια βραχυπρόθεσμης μνήμης. Σε αυτή την περίπτωση ο ασθενής, δυστυχώς δεν έχει την επιλογή, ούτε τη δυνατότητα να ελέγξει ποιες μνήμες θα κρατήσει και ποιες όχι. Ασθενεί.

Υπάρχουν περιπτώσεις που το άτομο ενώ δεν πάσχει από καμιά τέτοια νόσο που να του επηρεάζει τις διανοητικές λειτουργίες, ξεχνάει. Γιατί;

Γιατί θέλει να μη θυμάται. Γιατί θέλει να αντικαταστήσει αυτή τη μνήμη με κάτι άλλο-καλύτερο. Γιατί μια σκέψη ή το σύνολο μερικών σκέψεων είναι δυσάρεστο. Ίσως τον κρατάει στάσιμο και πληγωμένο. Μια σκέψη μπορεί να σου «αρρωστήσει» το μυαλό. Η επίμονη επανάληψη, μιας παρελθοντικής στιγμής ή της εικόνας ενός προσώπου, γίνεται εμμονή. Και οι εμμονές δεν είναι καθόλου καλό πράγμα. Σε τρελαίνουν. Συνηθίζεις να σκέφτεσαι. Ξανά και ξανά. Και ξανά. Ενώ δεν σου λείπει τίποτα από αυτά που έφυγαν. Έγινε μονάχα μια εκνευριστική συνήθεια στο playlist του εγκεφάλου σου. Σαν ένας κόκκος σκόνης να κόλλησε στο βινύλιο του μυαλού σου και η βελόνα δεν αναπαράγει όμορφες μελωδίες,παρά μόνο αλλοιωμένους ήχους. 

Όταν πας να συγκρίνεις αυτό που είχες, με αυτό που κάνει replay στο μυαλό σου, ίσως καταφέρεις να αντιληφθείς ότι η πραγματικότητα δεν ταυτίζεται παρά ελάχιστα με αυτό που συνήθισες να σκέφτεσαι. Το να συνηθίζει να ζει μια σκέψη στο μυαλό σου είναι το πιο βασανιστικό κομμάτι οποιασδήποτε κατάστασης. Δεν ωφελεί ούτε το παρόν ούτε το μέλλον σου. Δεν αλλάζει την ροή του παρελθόντος, δεν διαγράφει τα λάθη σου, δεν σε μεταφέρει ούτε ένα λεπτό πίσω. Γίνεται ένα φάντασμα που μαθαίνεις να ξυπνάς και να κοιμάσαι μαζί της. Ένα εμπόδιο που δεν αφήνει το φως να περάσει και δημιουργεί άμορφες και ενοχλητικές σκιές που μπερδεύουν τα βήματά σου.

Το να καταφέρνεις να είσαι κυρίαρχος των σκέψεων σου θα μπορούσε να είναι και χάρισμα. Απ’ τα πιο χρήσιμα. Είναι υπέροχο να μην είσαι έρμαιο του παρελθόντος σου. Όταν μπορείς να διαλέξεις ποιες σκέψεις θα κρατήσεις και ποιες να αφήσεις, μπορείς σίγουρα να συνεχίσεις ανενόχλητος τον αρχικό σου προορισμό. Χωρίς αδιέξοδα, χωρίς πισωγυρίσματα και λάθος στροφές. Highway to hell. Sorry! To paradise.

Μην υπενθυμίζεις σε κανένα την ύπαρξή σου. Δεν ξεχνάει κανείς κατά λάθος. Το διάβασα κάπου προχτές. Βέβαια και να του την υπενθυμίσεις, πάλι θα ξεχάσει. Όχι δεν έχει άνοια. Θα ξεχάσει, γιατί ήθελε και προσπάθησε να ξεχάσει ή δεν έγινες ποτέ, ούτε καν προσωρινή συνήθεια στο μυαλό του. Ή μπορεί να μην είχε μυαλό. Who knows? Ας μη θυμάται. It’s okay.

Ξεχνώντας δεν πάει να πει ότι ο άλλος μετάνιωσε για τον χρόνο σου, ή την πρόσκαιρη παρουσία σου στη ζωή του, αλλά ότι –ίσως- το ίδιο θα του έκανε αν οι δρόμοι σας δεν διασταυρώνονταν ποτέ. Το κόκκινο φανάρι διαρκεί –εντέλει ευτυχώς- τόσο λίγο που όταν ανάψει και πάλι το πράσινο, ο καθένας συνεχίζει την πορεία του. Ε τι; Να έμενε να πουλάει χαρτομάντηλα; Ή να καθαρίζει τζάμια των περαστικών; Σταμάτησε απλά γιατί έπρεπε. Δεν φταίει κανείς. Το καλύτερο βέβαια, είναι να βρίσκεσαι σε αυτοκινητόδρομο. Το πολύ πολύ να σταματήσεις μόνο για διόδια. Δίνεις τι είναι να δώσεις, αν δεν έχεις ρέστα ακόμα καλύτερα, και φεύγεις μονομιάς. Προσοχή όμως. Στο τέρμα συνήθως δεν σε περιμένει κανείς. Κανείς εν ζωή. Και μη τρέχετε.

Γράφει η Γεωργία Αλέξη

Πηγή : anapnoes.gr