Ποτέ δεν ήμουν κολλητή σου, χαζέ

Βαρέθηκα να το παίζω φίλη σου. Βαρέθηκα να το παίζω φίλη της.
Θέλω να τη χωρίσεις. Τώρα. Όχι τώρα, χθες.

Φτάνει μ’ αυτό το θέατρο. Βαρέθηκα. Τέλος, έπεσαν οι μάσκες. Η μάσκα. Μία ήταν. Της κολλητής. Την κομμάτιασα και την πέταξα.
Δεν είμαι κολλητή σου, χαζέ. Ποτέ δεν ήμουν.

Λιώνω για πάρτη σου απ’ την πρώτη στιγμή που σε είδα. Απ’ τις πρώτες κουβέντες που ανταλλάξαμε. Απ’ το πρώτο σου αστείο που ξεκαρδίστηκα στα γέλια.

Είμαι ερωτευμένη μαζί σου ρε. Με όλα σου. Με ολόκληρο εσένα.
Με τα όμορφα και τις μαλακίες σου. Με όλα τα λάθη και τις ενοχές σου.

Με τις κουταμάρες που λες και όλες τις ηλίθιες φοβίες σου.

Με τα καπρίτσια, τις παραξενιές και τον υπέρμετρο εγωισμό σου.

Με το σπάνιο χαμόγελό σου και τα θλιμμένα, παιδικά σου μάτια.

Σε βλέπω να χαραμίζεσαι σε μετριότητες και θέλω να σε χαστουκίσω.
Δεν αντιλαμβάνεσαι την αξία σου. Έχεις μπερδέψει την εφηβεία με τον κόσμο των ενηλίκων. Έχεις μπερδέψει την ουσία και τη βάση σου με το αναθεματισμένο φαίνεσθαι και τις πλασματικές εικόνες.

Ξύπνα, χαζέ. Χάνουμε στιγμές. Χάνουμε αναμνήσεις. Χάνουμε χρόνο.
Κούνα το κεφάλι σου, βγάλε τις παρωπίδες, κοίταξε δίπλα σου.
Εκεί είμαι. Εκεί, ένα χρόνο τώρα. Δεν το έχω κουνήσει ρούπι. Να σε ακούω, να σε στηρίζω, να σε νιώθω.

Έλα σε μένα. Θα κάνουμε θαύματα μαζί. Δε γίνεται να είμαστε χώρια.
Δε γίνεται, είναι κρίμα ρε. Αλήθεια δεν το βλέπεις;

Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Δεν προλαβαίνω να τελειώσω την πρότασή μου γιατί το κάνεις εσύ. Κόβω και ράβεις. Κοιτάζουμε στο ίδιο σημείο και βλέπουμε ακριβώς τα ίδια πράγματα. Μη γυρνάς αλλού τα μάτια σου. Αμάν πια.

Όχι άλλες αρνήσεις, όχι άλλους φόβους. Στον έρωτα ορθώνουμε το ανάστημά μας και σκοτώνουμε τις καμπούρες.
Μη φοβάσαι. Έλα σε μένα. Το ξέρω ότι το θες όσο κι εγώ.

Το ήθελες τη στιγμή που μας σύστησες με εκείνη, το ήθελες όλες τις φορές που την πήδηξες και ειδικά εκείνες τις φορές που αγνόησες τις κλήσεις της επειδή μιλούσες μαζί μου.

Στο επόμενο βήμα μπροστά θα ακουμπήσουν τα σώματά μας και θα ενωθούν οι καρδιές μας. Γιατί είναι μοιραίο. Γιατί ο κόσμος φτιάχτηκε για να συναντηθούμε.

Αν στα έλεγα live αυτά θα με κορόιδευες τώρα, χαζέ μου.
Θα γελούσες δυνατά που με έπιασαν τα ρομαντικά μου.
Αλλά κατά βάθος συμφωνείς και επαυξάνεις.

Θέλω να ξυπνήσουμε μαζί ένα πρωινό Κυριακής, να σου φτιάξω καφέ ζεστό και να να περπατάω στις μύτες των ποδιών, έτοιμη να πετάξω από ευτυχία.

Θέλω να γυρίσουμε όλη την Ελλάδα με το αυτοκίνητο και όταν ακούμε στο ραδιόφωνο τα τραγούδια μας να σου σκάω δυο φιλιά στον τρυφερό, μοσχομυρωδάτο λαιμό σου.

Θέλω να κάνουμε τις ατέλειωτες συζητήσεις μας από κοντά, όχι απ’ το τηλέφωνο.

Να σε χαζεύω και να σε πιάνω. Να σου τραβάω τα δάχτυλα όταν θυμώνω και να με αγριοκοιτάς όταν σε διακόπτω.

Θέλω να γεράσουμε μαζί και να τσακωνόμαστε για το αν ποτίσαμε τις γλάστρες ή όχι.

Θέλω να μη μου το πεις όταν τη χωρίσεις.
Θέλω μόνο να έρθεις και να εμφανιστείς μπροστά μου, χωρίς προειδοποίηση, χωρίς λέξη, χωρίς κιχ, μόνο με το δικό σου, πονηρό χαμόγελο και να με κοιτάξεις κατάματα.

Τότε θα ξέρω πως είσαι πια δικός μου.

Γράφει η Δήμητρα




Πηγή : pillowfights.gr