Ο Πάγος που έλιωσε

Ένα απόγευμα Σαββάτου ήταν όταν σταμάτησε η καρδιά μου.

Εκείνο το Σαββάτο ήταν που σταμάτησα να πιστεύω στους ανθρώπους.

Πάντα ήμουν ευκολόπιστη.

Η μάνα μου στεναχωριόταν μονίμως για το τι θα γίνει όταν μεγαλώσω.. και μεγάλωσα και παρότι πίστευα ότι τα τριαντάφυλλα έχουν αγκάθια είμαι ευγνώμων που τελικά τα αγκάθια έχουν τριαντάφυλλα.

Η εμπιστοσύνη μου απέναντι στους άλλους έτρεχε πιο γρήγορα και από έναν καταρράκτη… όσο κι αν με έβγαζαν λάθος, εγώ συνέχιζα να τρέχω με ορμή. Ξέρετε..τον εαυτό μου ακόμα τον θεωρώ παιδί. Ίσως να είναι λάθος, αλλά είχα στο μυαλό μου , ότι με το να δίνεις συνεχώς γίνεσαι και καλύτερος άνθρωπος.

Και έδινα με το τσουβάλι..τόσα πολλά που στο τέλος έμεινα άδεια.

Δεν αντιλέγω.. καλό είναι να δίνεις, αλλά με το να παίρνεις κιόλας σου δίνει κουράγιο να συνεχίζεις.

Μόνη ήμουν τελικά, απλά δεν το γνώριζα.

Εκείνο λοιπόν το Σαββάτο άκουσα τον χτύπο της καρδιάς μου να γίνεται πιο έντονος, σαν να ήθελε να με προειδοποιήσει για κάτι . Ευτυχώς που μερικοί, αν όχι όλοι, έχουμε και το λεγόμενο –προαίσθημα-. Εμένα στην προκειμένη φάση θα ήταν μια ακόμα λάθος επιλογή, μια ακόμα ήττα στην ζωή μου … και το διαπίστωσα πολύ γρήγορα. Πόσο εύκολα γίνεται, ρε παιδιά, να αλλάξουν τα συναισθήματα ενός ανθρώπου;; εγώ εκείνο το βράδυ από ζωντανή ένιωσα συναισθηματικά νεκρή.

Εκείνος πάλι μάλλον άδειος ήταν και άδειος έμεινε.

Τόσα λόγια, τόσες νύχτες μιλώντας ο ένας στον άλλον με τον πιο γλυκό και αυθόρμητο τρόπο. Μέρα και νύχτα σε ένα τηλέφωνο για να ακούσω εκείνη την ‘καλημέρα’ και εκείνη την ‘καληνύχτα μικρακι μου’ πόσο να πονάει άραγε; Για όλα είχα προαίσθημα εκτός του ότι θα τελείωνε τόσο σύντομα. Θα μου πείτε πόσο κράτησε αυτός ο έρωτας που μιλάω πια με τόσο πάθος;;

Ένα μήνα και κάτι… τόσο κράτησε. Όσο λίγος ο καιρός τόσα τα κενά που άφησε φεύγοντας. Εκατομμύρια τα ερωτηματικά για το πόσο απρόσμενα μπήκε στην ζωή μου και ταυτόχρονα για το πόσο βιαστικά βγήκε. Αυτό που πονάει πιο πολύ είναι ότι δεν άφησε καμία πειστική εξήγηση τύπου ‘βαρέθηκα, ξενέρωσα’. Εμένα έφυγε λέγοντας ‘δεν μπορώ να σου προσφέρω αυτά που θέλεις εσύ’ . ξέρετε τι ζήτησα;; λίγο χρόνο μαζί του. Αυτό ήταν το δύσκολο. Έσκασαν όλα σαν μια φούσκα μέσα στα μούτρα μου. Να το τραβάς από την μια για να μην φας τα νερά και ξυπνήσεις απότομα και αυτό να έρχεται κατά πάνω σου. Ένα κενό που δεν καλύπτεται ούτε με makeup. Άσχημο πράγμα οι στιγμές. Δεν διαρκούν για πάντα, όπως και ο Αύγουστος.

Ο Αύγουστος χάθηκε και μαζί του χάθηκες και εσύ . Τώρα είναι πια Ιανουάριος και πιάνω τον εαυτό μου να μελαγχολεί περισσότερο από όλα για τα πιο ωραία ξημερώματα που μας τα έφαγε ο ύπνος. .. Μόνο ελπίδες και όνειρα χαμένα για λόγια που άκουσες και πίστεψες τόσο δυνατά. Καλά τα λένε λοιπόν… το χάρηκα για την γνωριμία να το λες στο τέλος και όχι στην αρχή.

Γραφει: Λιλουκο Μαρκ

Πηγή : enfo.gr