Τώρα μπορώ να σ’ αγαπάω κι όταν φεύγεις.

Έχασα. Έχασα πάλι το μέτρημα. Πόσες μέρες έχω να σε δω; Πόσες νύχτες πέρασαν χωρίς εμάς τους δυο μαζί; Λείπεις κι όμως σε αισθάνομαι πιο κοντά μου από ποτέ. Πιο δικό μου. Πιο για μένα. Κι ούτε που με νοιάζει αν θα σε ξαναδώ. Κι αδιαφορώ για εκείνο το ” σ’ αγαπάω” που δεν είπες.

Λείπεις κι όμως τώρα βρίσκω τη δύναμη να μη σε ψάχνω μέσα στο χάος της καθημερινότητας. Να μη ρωτάω “γιατί;” Να μη σε περιμένω. Φεύγεις και δε σε σταματώ. Σου ανοίγω την πόρτα και σου χαμογελάω.

Γιατί τώρα ξέρω. Και ξέρεις. Γιατί σ’έχω φιλήσει, όπως δε σε φίλησε ποτέ καμιά. Γιατί σ’έχω φιλήσει, όπως δε φίλησα ποτέ κανέναν. Και τώρα πια μπορώ να ακούσω αυτά που δε λες. Τώρα που μου έμαθες πώς να διαβάζω το άγγιγμά σου, τώρα ξέρω. Και τώρα μπορώ να σ’ αγαπάω κι όταν φεύγεις.

Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου
Πηγή : .loveletters.gr