Υπάρχουν γιατροί και «γιατροί»

Υπάρχουν γιατροί και «γιατροί». Δύο ιδιότητες με το ίδιο όνομα αλλά με τεράστιες διαφορές.

Οι πρώτοι, αυτοί για τους οποίους γράφω σήμερα, είναι εκείνοι οι γιατροί που τιμούν τον όρκο τους στον Ιπποκράτη και το αποδεικνύουν καθημερινά. Είναι οι γιατροί που δεν κοιτάζουν γιορτές κι αργίες κι είναι πάντα πιστοί στο καθήκον τους, θυσιάζοντας μάλιστα στιγμές που θα μπορούσαν να βρίσκονται δίπλα στα δικά τους αγαπημένα πρόσωπα.

Είναι οι γιατροί που ενώ ξέρουν πως αμείβονται ελάχιστα σε σχέση με τις υπηρεσίες που προσφέρουν, συνεχίζουν ακούραστα να προσφέρουν ανιδιοτελώς κάθε υπηρεσία προς τους ασθενείς. Το «φακελάκι» γι’ αυτούς είναι άγνωστη λέξη και καταδικάζουν κάθε τέτοια απαίτηση από τους συναδέλφους τους, αφού η υγεία κι ο ανθρώπινος πόνος είναι έννοιες που δε θα έπρεπε ποτέ να εμπορεύονται. Το επίκεντρό τους είναι πάντα ο ασθενής και το κέρδος τους το χαμόγελο στα πρόσωπα των ασθενών ή ένα «ευχαριστώ» που η πορεία της υγείας τους εξελίχθηκε θετικά.

Είναι κι εκείνοι άνθρωποι με οικογένειες, όμως πολλές φορές χρειάστηκε να βάλουν στην άκρη τις ανάγκες της οικογένειάς τους για χάρη του επαγγέλματός τους. Βλέπουν κάθε ασθενή ισότιμα μ’ ένα μέλος της δικής τους οικογένειας και θυμούνται κάθε φορά πως αυτός ήταν ο λόγος που επέλεξαν την ιατρική. Για να βοηθήσουν τον συνάνθρωπο…

Έτσι, αφιερώνουν κάθε ώρα και στιγμή στο να καταφέρουν να σώσουν ζωές και να κάνουν τις οικογένειες των ασθενών πιο χαρούμενες όταν τελικά η ζωή του δικού τους ανθρώπου δε θα απειλείται. Για να συμβεί αυτό χρειάζονται μεγάλες υπερβάσεις γι’ αυτό και πολλές φορές κρίνουμε αυστηρά έναν γιατρό βλέποντας τον εξουθενωμένο ή κουρασμένο σε μια καρέκλα κι αγνοούμε τις υπεράνθρωπες προσπάθειες που ίσως να έκανε για να σώσει έναν άνθρωπο, λίγο πριν χαλαρώσει σε μια καρέκλα.

Οι ικανότητες τους μοιάζουν υπεράνθρωπες αλλά οι ίδιοι τόσο ανθρώπινοι. Θα σου συμπαρασταθούν, θα σταθούν δίπλα σου, θα σε στηρίξουν αν χρειαστεί. Βλέπεις, ο ρόλος τους δεν είναι πάντα αυτός που τους δίνεις τα εύσημα που κατάφεραν να γιατρέψουν έναν άνθρωπο, αλλά πολλές φορές καλούνται να μεταφέρουν θλιβερά νέα όπως αυτό της απώλειας ενός ανθρώπου. Και κάθε φορά γι’ αυτούς είναι όλο και πιο δύσκολο. Γιατί το να χάνονται ανθρώπινες ζωές δε θα μπορέσει ποτέ γι’ αυτούς να θεωρηθεί ρουτίνα του επαγγέλματος. Κάθε φορά θα νιώθουν το ίδιο. Θλίψη κι απογοήτευση που δεν εξελίχθηκαν αλλιώς τα πράγματα για τον ασθενή.

Όχι, δεν περιγράφω έναν ιδανικό κόσμο. Περιγράφω ένα μικρό αλλά σημαντικό αριθμό ανθρώπων που σέβονται και τιμούν το λειτούργημα της ιατρικής. Λίγοι, αλλά τουλάχιστον υπάρχουν. Κι αυτό μας δίνει ελπίδα και χαρά. Θα ευχόμαστε πάντα, να πέσει κάθε άνθρωπος στα χέρια της πρώτης κατηγορίας ιατρών κι όχι της δεύτερης.