Το πιο πρόστυχο αδίκημα

Ίσως και να μην έπρεπε να γράφει κανείς.

Γράφοντας διαπράττεις αδίκημα. Για τους περισσότερους, μάλιστα, ίσως το πιο πρόστυχο. Εξωτερικεύεις το κόσμο σου, δείχνεις τις σκέψεις σου, τις αδυναμίες σου, ίσως και τις αδυναμίες άλλων. Είτε γράφεις για εσένα, είτε για κάποιους άλλους ένα είναι το σίγουρο. Δείχνεις, τονίζεις πράγματα, συναισθήματα και καταστάσεις που η καθημερινότητα, η ταχύτητα, η κοινωνία δεν αφήνουν να έρθουν στο προσκήνιο. Καμιά φορά ούτε το ίδιο σου το είναι δε θέλει να τα φέρεις σε κοινή θέα. Μάχεται. Πας να αρπάξεις το στυλό και κάτι μέσα σου σού τραβάει το χέρι κάτω. Κάτι μέσα σου σού φωνάζει: "Άστο για αργότερα. Είσαι κουρασμένη τώρα. Άστο. Άλλωστε τι σημασία έχει;"

Εκείνο είναι και το δύσκολο σημείο. Να βρεις την σημασία που έχει. Μη την ψάξεις πουθενά αλλού, παρά μέσα σου. Την σημασία για να κάνεις κάτι στη ζωή δε τη βρήκε ποτέ κανείς μέσα στις επιθυμίες των άλλων, παρά μέσα στα δικά του όνειρα, στη δική του φαντασίωση του επιθυμητού εαυτού του.

Ησύχασε, σκέψου, ζύγισε τα και αποφάσισε.

Α! Και μη το ξεχάσω. Μη περιμένεις ν' αλλάξει ο κόσμος.

Άλλωστε το 'χε γράψει κι ο Γκάτσος: "Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ."

Πηγή : enfo.gr