Η μωβ ομπρέλα

Χάθηκες και πάλι στο υδάτινο στοιχείο που τόσο μα τόσο σε αντιπροσωπεύει.

Έκλεισες τα καστανά σου μάτια και είδες ξανά να σε λούζει η βροχή όπως τότε που κρατούσες σφιχτά τη μωβ σου την ομπρέλα.

Μα αλήθεια, γιατί μισείς τόσο πολύ αυτό το χρώμα ενώ το είχες σαν αλεξίσφαιρο στο κεφάλι σου να μη βραχείς;

Όσο το χρώμα του σε έπνιγε, άλλο και τόσο σε προστάτευε, μα δεν σε φύλαξε τελείως ώσπου στο τέλος σε έπνιξε και αυτό εκείνη τη βροχερή ημέρα. Σου αρέσει να δημιουργείς με τα χρώματα. Πάντα σε θυμάμαι από μικρή να ανακατεύεις τα πινέλα, να φτιάχνεις παιδικές χειροτεχνίες όπως τα χάρτινα ασημένια αστέρια που βρίσκονται καρφιτσωμένα στο μαύρο ουρανό. Σαν καρφίτσες λαμπερές πάνω στο μαύρο το βελούδο.

Μες τη θλίψη να υπάρχει ένα μικρό γαλήνιο φως, έτσι να αχνοφέγγει στα σκοτάδια των σπηλαίων που μυρίζουν φυλακή και υγρασία. Μα έκανες ένα λάθος τρομερό που ανακάτεψες δύο τόσο όμορφα χρώματα και σαν αποτέλεσμα τερατούργησες και απέτυχες με αυτό το μωβ το χρώμα. Κόκκινο ζωηρό της φωτιάς με αυτό το μπλε του ουρανού και γεννήθηκε το μωβ που σου πλακώνει τα όνειρα και δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Χρώμα πένθιμο και ας είναι μυστηρίου κατά την άποψη των πολλών.

“ Μα δεν χρειάζεται να κρατάς τη μωβ σου την ομπρέλα, είσαι η ίδια ένα μυστήριο και ένας άνθρωπος μοναχικός”, σου είπε κάποτε ένας άγνωστος περαστικός που σε αντίκρισε στα μάτια φευγαλέα. Το βήμα σου ταχύ και σταθερό με λιονταρίσια κορμοστασιά, έτοιμη να αντικρούσεις τους κινδύνους και να νιώθεις δυνατή.

Μα ενώ είσαι θαρραλ έα, συνάμα είσαι και ένα μικρό φοβισμένο παιδί που φοβάται τη μοναξιά και δεν θέλει να το δείξει.

Η μοναξιά σε δυναμώνει, σε κάνει πιο δημιουργική και ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, μα κάποιες στιγμές σε λυγίζει και σε αποτελειώνει.

Οξύμωρο σχήμα φυσικά αλλά σου αρέσουν τα δύσκολα, οι σκέψεις και οι γρίφοι. Σου αρέσει να χάνεσαι σε σκέψεις μακρινές και να αναλύεις τα πάντα, κοιτώντας άλλοτε το κενό και άλλοτε να χάνεσαι στα χρώματα και στις μορφές που πλάθεις. Και ναι δεν θέλεις τον οίκτο κανενός, έμαθες να παλεύεις στη ζωή και συνεχίζεις να το κάνεις. Αυτό που θέλεις είναι η ειλικρίνεια και η αγάπη γιατί αυτά έχεις να προσφέρεις σε αυτόν που θα το αξίζει.

Έξω έχει ψιλόβροχο ξανά, ο αέρας λυσσομανά και αύριο θα βρέχει καταρρακτωδώς και πάλι. Η μωβ ομπρέλα σε περιμένει κρεμασμένη στο γατζάκι της ντουλάπας και αναγκαστικά θα την χρειαστείς να μη βραχείς από το χιονιά. Μα στο βάθος της θάλασσας που σου αρέσει να αγναντεύεις, διακρίνεις το ουράνιο τόξο να απλώνεται σαν σκάλα που συνδέει τη γη με τον ουρανό. Ίσως να πάψεις να κρατάς το μισητό μωβ χρώμα, ίσως έρθουν άλλα χρώματα στη ζωή σου πιο όμορφα και πιο φωτεινά να σε αγκαλιάσουν.

Ελευθερια Μπαφιτη

Πηγή :  enfo.gr