Έχουμε ανάγκη από ανθρώπους που ρισκάρουν να τσαλακωθούν για έναν έρωτα..

Θυμάσαι ακόμα;

Θυμάσαι πως είναι να σπαρταράει το κορμί από ρίγος ηδονής αληθινής; Θυμάσαι πως είναι τα χείλη σου να παίρνουν φωτιά, από την φλόγα που καίει ανάμεσά σας; Θυμάσαι πως είναι να μην μπορείς να ζήσεις λεπτό μακριά του/της; Θυμάσαι πως ένιωθες όταν το χέρι του αγκάλιαζε απαλά τη μέση σου; Θυμάσαι πως είναι να περπατάς χέρι χέρι με τον άνθρωπο που αγαπάς; Θυμάσαι που του κράταγες σφιχτά το χέρι, εκείνος σε σταματούσε απότομα και σε φιλούσε δίχως αύριο στη μέση του δρόμου, χωρίς να τον νοιάζει το τι θα πουν οι άλλοι;

Θυμάσαι πως είναι να κάνεις έρωτα; Έρωτα, όχι σεξ. Έρωτα, με δυο κορμιά που αποσκοπούν στην ευχαρίστηση και των δύο. Που ανασαίνουν το ένα για το άλλο. Θυμάσαι τότε που κούρνιαζες στην αγκαλιά του και εκείνος σου έλεγε μικρή μου για σένα θα έκανα τα πάντα, αλλά να ξέρεις εσύ είσαι τα πάντα μου!

Θυμάσαι τότε που σε κοιτούσε στα μάτια και ήταν σαν να σου έδινε την ψυχή του στα χέρια σου;

Θυμάσαι το άρωμά του; Εκείνο που έπαιρνες και έβαζες στις μπλούζες σου, γιατί ήθελες να είναι παντού μαζί σου; Θυμάσαι τότε που οι άνθρωποι ρίσκαραν να κρατήσουν στα χέρια τους το τώρα; Που ζούσαν για ένα της φιλί στα κλεφτά και στα γρήγορα εκεί κάτω από το σπίτι της;

Θυμάσαι που υπήρχαν άντρες που τιμούσαν τα παντελόνια τους και τους αρκούσε να σε βλέπουν να χαμογελάς; Που κύριoς σκοπός τους δεν ήταν να σε ρίξουν σε ένα κρεβάτι; Θυμάσαι τότε που το να είσαι θηλυκό δεν σήμαινε τα πετάω όλα στη φόρα; Θυμάσαι τότε που τα βράδια είχαν μεγαλύτερη αξία, γιατί άξιζαν και περισσότερο οι άνθρωποι! Γιατί δεν τα είχαν ρημάξει όλα.

Τι να το κάνεις το σήμερα, που ό,τι ωραίο, ό,τι αγνό και τρυφερό το πέταξαν, το έκαψαν, το θρυμμάτισαν; Πες μου, τι αξία να δώσω, να δώσεις; Έχουμε ανάγκη από αληθινούς ανθρώπους! Έχουμε ανάγκη από αληθινές στιγμές. Δεν χρειαζόμαστε φίλτρα, για να δείξουμε πιο όμορφοι. Είμαστε όμορφοι όταν στο χαμόγελό μας αντανακλάται το μέσα μας.

Έχουμε ανάγκη από ανθρώπους, που δεν επιδιώκουν να κάνουν σεξ αλλά έρωτα! Έχουμε ανάγκη από ανθρώπους, που θα αγαπήσουν κάθε τέλεια ατέλειά μας! Που θα αγγίξουν απαλά το κορμί μας και θα γνωρίσουν με τρυφερότητα κάθε χιλιοστό του. Που θα επιδιώξουν την οπτική επαφή εκείνη τη στιγμή. Που θα ψιθυρίσουν το σε θέλω και θα το εννοούν. Που δεν θα είναι της μιας βραδιάς, που δεν θα είναι μια ξεπέτα. Που θα υπάρχει συναίσθημα πάνω στα σεντόνια. Που θα υπάρχεις εσύ και εκείνος, αλλά όχι μόνο για εκείνο το βράδυ, αλλά για κάθε βράδυ.

Έχουμε ανάγκη από ανθρώπους που ρισκάρουν να τσαλακωθούν, να στείλουν ένα μήνυμα, που θα έρθουν να μας συναντήσουν, που θα μας πάρουν μια αγκαλιά και θα ενώσουν τα κομμάτια μας, που δεν θα τα παρατήσουν στα δύσκολα και δεν θα τρέξουν μακριά.

Έχουμε ανάγκη από ανθρώπους! Έχουμε ανάγκη από θαρραλέους, που πιστεύουν ακόμα πως αξίζει να παλεύεις για ένα άτομο ακόμα και αν χίλια εύκολα ανθρωπάκια είναι δίπλα τους. Έχουμε ανάγκη από άτομα που τους έμαθαν να σέβονται τα όχι που θα τους πουν!

Έχουμε ανάγκη από ρομαντικούς, από άνδρες που δεν διστάζουν να κλάψουν, από γυναίκες που έμαθαν να μην χαρίζονται από εδώ και από εκεί. Έχουμε ανάγκη να θυμηθούμε πως είναι να είσαι αληθινός άνθρωπος, βαδίζοντας πάνω σε αληθινές γραμμές γεμάτες αγάπη, που δεν εξαντλείται σε δέκα λεπτά, που δεν αλλάζει σαν τα πουκάμισα ότι δεν της κάνει, που κοιτάει την ουσία και δεν παζαρεύει τα θέλω της!

Έχουμε ανάγκη από το αληθινό όσο και αν κοστίζει, φτάνει πια με το ψεύτικο, πίκρανε το μέσα ανθρώπων που δεν το άξιζαν! Υπάρχει ανάγκη να θυμηθούμε πάλι.

Εσύ, θυμάσαι ακόμα ; Και αν ναι, τι πράττεις ;

Γράφει η Γεώρα

Πηγή : .loveletters.gr