Ακόμα και το χρυσό κλουβί παραμένει κλουβί..

Και αλλάζουν οι εποχές και χαλάνε οι σχέσεις και πληγώνεσαι. Ξανά και ξανά και ξανά! Τι να κάνεις λοιπόν; Βαρέθηκες να πονάς, οπότε άρχισες σιγά να κλείνεσαι στο καβούκι σου.Λίγοι και καλοί! Το λες και το πιστεύεις. Έχεις κρατήσει τους 2-3 δοκιμασμένους και προχωράς με αυτούς. Απόλυτα σεβαστό και κατανοητό! Ξέρουμε όλοι καλά πως είναι αυτοί οι λίγοι άνθρωποι στη ζωή μας, που μας αποδέχονται όπως είμαστε, που είναι τόσο σημαντικοί. Δεν συγκρίνονται με τις παρέες της σειράς, που έρχονται και παρέρχονται. Που σε θυμούνται μόνο γιατί δεν έχουν άλλον να βγούνε για καφέ και τίποτα ουσιαστικό δεν αποζητούνε.

Δεν μιλάω για το βάθος που θα έπρεπε κανονικά να διακατέχει τις ανθρώπινες σχέσεις. Άστο αυτό! Μα εκείνοι δεν αποζητούν ούτε έναν ουσιαστικό διάλογο, που θα πάρεις και θα δώσεις. Αυτόν από τον οποίο θα βγεις πιο πλούσιος. Το θέμα όμως είναι αλλού! Τα βλέπεις λοιπόν όλα αυτά κι έχεις χτίσει τοίχους γύρω σου. Μη σε αγγίξει ξανά κάνεις και σε κάψει με το άγγιγμα του.

Έχεις δίκιο! Σε νιώθω! Μα αυτό το τείχος είναι τόσο αδιαπέραστο, που κρατάει έξω και τα καλά που θέλουν να ‘ρθουν να σε βρουν. Μπορεί να περνάς καλά σε αυτό το χρυσό κλουβί που έχεις φτιάξει, μα δεν παύει να είναι κλουβί! Όσο πολυτελές και άνετο κι αν είναι, θα έρθει η στιγμή που θα σε πνίξει η κλεισούρα. Θα θες με μανία να σπάσεις τα δεσμά σου. Το κλουβί είναι κλουβί και σε καταπιέζει,ακόμα κι αν νομίζεις ότι σε προστατεύει και στην αρχή δεν το νιώθεις πως ασφυκτιάς.

Όσο εσύ κουρνιάζεις ήσυχα στη γωνίτσα σου, σιγά-σιγά γίνεσαι νωθρός! Ξεχνάς να ζεις. Ξεχνάς τη δράση και τη περιπέτεια. Την ανάγκη να παίρνεις γρήγορα αποφάσεις κι επαναπαύεσαι! Δεν σε πιέζει κανένας και τίποτα κι όλο και βουλιάζεις στη δήθεν ασφάλεια σου.

Μα ο κόσμος γύρω σου κινείται κι εσύ μένεις στάσιμος! Θα σε πνίξει σου λέω αυτό και θα σε καταστρέψει.Θα θέλεις ξανά να βγεις στον κόσμο και δεν θα ξέρεις πως. Όλοι χρειαζόμαστε ανά διαστήματα λίγο χρόνο μακριά από όλους κι από όλα. Είναι λογικό και υγιές, μέχρι εκεί που δεν ξεχνάς να ζεις! Γιατί χάνεις στιγμές! Η ζωή είναι εκεί έξω και δεν περιμένει κανέναν. Σπάσε τα δεσμά, άνοιξε φτερά και πέτα μακριά απ’το χρυσό κλουβί σου να δεις τον κόσμο απο ψηλά!

Γράφει η Λένα Μπατσκίνη

Πηγή : .loveletters.gr