Τώρα πια δεν αναζητώ την αγκαλιά που μου στέρησες

Βγαίνω στο κατάστρωμα. Οκτώβρης, αλλά ναι, η τρελή την κοπάνησα. Τα κατάφερα παρ’ όλες τις κατά συνθήκη υποχρεώσεις. Εισητήριο χωρίς πολύ σκέψη για το νησί. Βρήκα και φτηνό δωμάτιο κοντά στο λιμάνι. Μετακινήσεις περιορισμένες, η θάλασσα μου η γιάτρισσα στα πόδια μου.

Ένα ζευγάρι γλάρων με φέρνουν με το κρόξιμο τους στο τώρα. Ανασαίνω βαθιά. Η αρμύρα φωνάζει γύρω μου, ποτίζει τα μαραμένα από το βιοποριστικό άγχος σωθικά μου. Βλέπω της πλώρης το γρανάζι να αφήνει γραμμές αφρισμένες, σημάδι πίσω μας που θα χαθεί σε λίγο στη απεραντοσύνη του μπλε Αιγαίου.

Κρυώνω, σφίγγω το μπουφάν με τα χέρια τυλιγμένα γύρω μου. Με αγκαλιάζω και χαμογελώ. Με πίκρα συνειδητοποιημένα φορεμένη κατάμουτρα. Θυμήθηκα πάλι την αγκαλιά σου. Την αίσθηση της πάνω μου, γύρω μου κυρίως μέσα.μου. Την εφαρμογή της σε κάθε γωνιά που κουβαλάω στις σάρκες μου. Τη μυρωδιά σου όταν κλείνομαι μέσα της, κάτι σε ξύλο που καίγεται και με ζεσταίνει με τη θαλπωρή του.

Συνήθισα στην απουσία σου. Με έμαθες να αγκαλιάζω εγώ εμένα οπότε χρειάζομαι μιαν αγκαλιά, οπότε βιώνω τα δικά μου δύσκολα. Αυτή σου η αγκαλιά ήταν το δικό μου λιμάνι, που αφηνόμουν εκεί σαν βάρκα χωρίς πυξίδα. Αυτή σου η αγκαλιά έγινε τόσο ακριβοαίσθητη, που σχεδόν λησμονήθηκε. Μου τη στέρησες τόσο, που σταμάτησα να την αποζητώ. Πίστεψα ότι δεν την δικαιούμαι. Δεν μου επιτρέπω ούτε την αναμονή της πλέον. Το περιμένω μάταια, πέτρωσε το θέλω μου.

Με απέρριψες μέσα από το κάθε τότε σου, που επέλεγες κάτι άλλο από το δικό μας μαζί. Ένα τότε που ποτέ δε γινόταν τώρα για μας. Το έκανες οικειοθελώς, το βίωσες με γνώμονα τα από πάντα σχεδόν πρέπει του θεόρατου χρέους που κουβαλάς, δεν ξέρω. Ίσως το τελευταίο, ίσως κι όλα μαζί. Τι νόημα έχει άραγε να μάθω πια;

Πολύ κρίμα τελικά για τόση αγάπη, τόσο αξόδευτη. Πολύ άδικο για όλο αυτό το θέλω να είμαι να σφραγιστεί σ’ ένα κουτάκι και να χαθεί στης λησμονιάς τη θάλασσα, σαν αυτούς τους θησαυρούς που βουλιάζουν και κρύβονται στο βυθό ενός ωκεανού, που φυλά μυστικά ναυάγια στα σωθικά του. Ένα τέτοιο ναυάγιο κι εμείς. Που πρέπει να δώσω ένα τέλος κάποια στιγμή για να σταματήσει να με παρασέρνει, ευτυχώς όχι συχνά πια, στα αναπάντητα γιατί του.

Επιστρέφω στη θέση μου μηχανικά σαν κουρδισμένη, απορροφημένη στις σκέψεις μου. Ακούω την ανακοίνωση από τα μεγάφωνα, ότι το πλοίο πλησιάζει στο λιμάνι. Το νησί μου με περιμένει, παραμένει μια αγκαλιά ανοιχτή για μένα που με καλεί συνεχώς να επιστρέφω. Και το κάνω γι άλλη μια φορά πιστή στην ανοιχτή πρόσκληση του. Με σένα να παραμένεις σιωπηλά ανύπαρκτος. Για άλλη μια φορά επίσης. Μείνε εκεί. Τελεία.

Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου

Πηγή : .loveletters.gr