τα σκοτάδια σου, γίνομαι νύχτα και σ’ αγκαλιάζω

Πάλι σωπαίνεις. Σου μιλάω, μ’ ακούς; Ώρες τώρα προσπαθώ να σε πλησιάσω κι η σιωπή σου υψώνεται σαν τείχος ανάμεσά μας. Σε κοιτάζω, ψάχνω το βλέμμα σου κι αναζητώ τη γνώριμη εκείνη λάμψη, που με καθησυχάζει. Μα εσύ κρατάς τα μάτια σου χαμηλωμένα.

Σκοτεινιασμένος είσαι σήμερα, φουρτουνιασμένο το βλέμμα σου κι αντάρα μέσα σου, το νιώθω. Κι εγώ φοβάμαι, φοβάμαι σου λέω. Τις έχω μάθει πια τις σιωπές σου, τις ξέρω, τις καταλαβαίνω. Μα να τις συνηθίσω, στ’ αλήθεια δε μπορώ.

Έμαθα να μένω στο σκοτάδι σου. Έμαθα να σ’ αγγίζω απαλά, ίσα για να νιώθω στα δάχτυλά μου το δέρμα σου, ίσα για να νιώθεις κι εσύ ότι είμαι εδώ. Σου μιλάω ψιθυριστά. Μ’ ακούς; Τι έχεις μέσα σου, ψυχή μου; Μονάχα σκοτάδι βλέπω σήμερα. Χρώμα μαύρο. Σαν νύχτα χωρίς αστέρια, χωρίς φεγγάρι, χωρίς φως.

Μα εγώ να ξέρεις, σ’ αγαπάω. Κι αγαπάω ακόμα και το σκοτάδι σου. Γιατί είναι δικό σου. Γίνομαι νύχτα για χάρη σου και σ’ αγκαλιάζω. Κλείνομαι μέσα σου, κρύβομαι μαζί σου. Κι εσύ τη νύχτα που ‘χεις μέσα σου τη λες με τ’ όνομά σου. Είσαι εσύ, ακόμα κι όταν το σκοτάδι σε κυκλώνει. Είσαι εσύ. Κι είσαι δικός μου…

Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή

Πηγή : loveletters.gr