Πώς σε σκοτείνιασαν τα “πρέπει” σου, ψυχή μου;

Γυρίζεις όλη μέρα σαν την άδικη κατάρα. Συχνά σ’ ακούω να τα βάζεις με την τύχη σου, τις επιλογές σου, την αιώνια κόντρα του κάνω και θέλω, αλλά συνεχίζεις. Βλέπεις, έτσι είναι το πρέπει σου. 

Ένα πρέπει βουνό, ένα πρέπει που το άφησες και σε κουκούλωσε ολόκληρο, σαν κακό κάρμα. Σε ορίζει σαν ταυτότητα. Προδιαγράφει τις επιλογές και τις κινήσεις σου. Έγινε τατουάζ ανεξίτηλο, από αυτά που σιχαίνεσαι να βλέπεις, με τη δική σου κοσμοθεωρία στα κορμιά που περιφέρονται γύρω σου. Κι όμως είσαι κι εσύ σημαδεμένος!

Ένα πρέπει που το φόρεσες και το σέρνεις, στο μοίρασαν οι μοίρες στα γεννοφάσκια σου. Και κάπως έτσι νύχτωσες νωρίς. Τα μάτια σου σκοτείνιασαν. Αυτό το θεοσκότεινο βλέμμα είναι αυτό που πρωταντίκρυσα σε σένα. Δεν με τρόμαξες, κάθε άλλο. Δεν ήταν κούραση, δεν ήταν ούτε υπερπροσπάθεια.

Για σένα η νύχτα είναι ταυτόσημη με το είναι σου, γιατί τη μέρα δεν προλαβαίνεις να ζήσεις. Για χαρά ούτε λόγος. Γιατί από ότι φαίνεται τη νύχτα που ‘χεις μέσα σου τη λες με τ όνομά σου. Κι αν όχι εσύ, αγαπημενη μου ψυχή, εγώ σίγουρα το κάνω. Σε λέω με το δικό μου όνομα. Ζωή μου. Eίσαι η νύχτα μου. Αυτή που κάθε βράδυ ζω καλώντας σε λίγο πριν παραδωθώ στο δικό μου σκοτάδι..

Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου

Πηγή : loveletters.gr