Κι αν έφυγες, σε ένα όνειρο θα σε συναντήσω πάλι

Αναρωτιέμαι πως ξύπνησα, γιατί ξύπνησα σήμερα το πρωί. Αν με άφηνε ο εαυτός μου, ακόμη θα κοιμόμουν. Τόσο όμορφα όνειρα έβλεπα τη νύχτα, τόσο όμορφα. Τόσο όμορφο! Ένα ήταν, μοναδικό ήταν, ξεχωριστό ήταν. Αν με άφηνα ακόμη θα κοιμόμουν μόνο για να σε βλέπω, όπως ποτέ δεν σε βλέπω, ποτέ δεν σε αγγίζω. Περίεργο πρωινό ξύπνημα. Σαν υπνωτισμένη είμαι. Αλλού πατώ, αλλού βρίσκομαι. Χαμένη σε κάποια άλλη διάσταση. Στη δική σου διάσταση. Στο δικό σου παντού και πουθενά.

Ώρες ώρες απορώ κι εγώ με τον εαυτό μου, πως γίνεται ακόμη να σε σκέφτομαι, να σε ονειρεύομαι. Είναι εμμονή, είναι τρέλα, είναι συνήθεια κι απωθημένο; Εκεί που λέω πως σε ξεχνάω κι ανάγκη παύω να σ’ έχω, με έναν μαγικό τρόπο εμφανίζεσαι και εξαφανίζεσαι. Ίσα ίσα να δώσεις ένα στίγμα, να δηλώσεις παρόν κι ύστερα να χαθείς πάλι στον δικό σου κόσμο, που καιρό τώρα δεν με αφήνεις να μπω. Έρχεσαι, φεύγεις. Ξανάρχεσαι και ξαναφεύγεις κι εγώ μένω στάσιμη. Ξεχνώ, θυμάμαι. Κάνω πως ξεχνώ, κάνω πως θυμάμαι. Κάνω πως προχωρώ.

Σαν υπνωτισμένη, σαν μαγεμένη σήμερα. Δεν μπορώ να ελέγξω το σώμα και τις σκέψεις μου. Που είναι, που χάθηκαν, που βρίσκονται; Τι ήρθες να πάρεις πάλι; Μήπως κοιμάμαι ακόμη; Ίσως ήρθε η ώρα να ξυπνήσω, να βγω από το λήθαργο. Μετά από καιρό, σαν βάλσαμο ήρθες να ηρεμήσεις τις ταραγμένες μέρες μου.

Ήρεμη είμαι, γαλήνια είμαι. Χαμογελώ χωρίς πραγματική αιτία. Καιρό είχα να νιώσω έτσι.

Πως με ηρέμησες δεν ξέρεις… Μάλλον ξέρεις γι’ αυτό σαν όνειρο ήρθες.

Λίγο χρόνο θέλω ακόμη να κοιμηθώ μέσα στη μέρα για να έρθεις. Θέλω να ξαναέρθεις. Ραντεβού εκεί να δώσουμε σε ένα όνειρο που ο χρόνος δεν έχει σημασία. Η πραγματικότητα δεν έχει σημασία. Κι ας χαθούμε για καιρό πάλι αφού ξέρω πως θα έρθεις μια μέρα πάλι. Ίδιο καρδιοχτύπι πάλι και πάλι…

Ακόμη αναρωτιέμαι αν είμαι στ’ αλήθεια ξύπνια. Κι αν είμαι, πως γίνεται να ξύπνησα από τέτοιο όνειρο…

Γράφει η Kate Hilverost

Πηγή : .loveletters.gr