Κι αν ο κόσμος λέει, εσύ γιατί να παζαρεύεις τα όνειρά σου;

Αλήθεια τι είπε για μας ;

Για τις επιλογές μας ; Πώς μας έκρινε ;

Περάσαμε τις εξετάσεις ;

Και εκείνα τα στάνταρ τους ; Εντάξει ; Τα ικανοποιήσαμε ; Θα μας δώσουν και βραβείο ;

Τα φέραμε όλα στα μέτρα τους ;

Και έμειναν ικανοποιημένοι ; Ή ακόμα μας κρίνουν ;

Μας κρίνουν ;

Τελικά είπαν κάτι ; Ή απλά μας προσπέρασαν ;

Και αν είπαν, εμάς μας νοιάζει ;

Με στενεύει το ρούχο τους. Με πνίγει. Το άλλο δεν μου εφάρμοζε καλά και εκείνο το τρίτο που μου έφεραν, έπλεα μέσα του. Αρκετά μεγάλο. Όχι στα μέτρα μου.

Τα πέταξα. Με κοίταξαν περίεργα. Αλλά δεν με ένοιαξε.

Κόσμος. Τι να πεις! Παράγοντας της ζωής και κριτής! Γελοίο που ακούγεται.

Φίλε, δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος!

Αν θέλει, ας πει.

Αν πάλι δεν θέλει, ας μην πει.

Εμένα το ίδιο μου κάνει. Από το ένα αφτί μπαίνει από το άλλο βγαίνει.

Ρούχο δανεικό η κριτική του κόσμου. Φτηνό και ξεθωριασμένο.

Το πληρώνεις ακριβά όμως αν το φορέσεις. Άσε που ποτέ δεν θα είναι και στα μέτρα σου. Μπορεί όμως και ποτέ να μην σου το προσφέρουν.

Τι θα πει ο ένας, τι θα πει ο άλλος και εκείνος εκεί στη γωνία, τι θα πει και αυτός ;

Σκασίλα μου! Σκασίλα σου!

Εγώ φίλε μου γουστάρω την τρέλα μου να την φοράω καπέλο. Εσένα δεν σε ενοχλώ. Εσένα δεν σε πειράζω.

Εσύ, γιατί θέλεις να μιλήσεις για τη ζωή μου, τις επιλογές μου, γιατί θέλεις να με προγραμματίσεις στα δικά σου μέτρα ;

Κοίτα τη ζωή σου. Αυτή τη μίζερη ζωή σου. Γιατί αν ασχολείσαι με τη δική μου μόνο, η δική σου παραμελημένη και σκοτεινή θα είναι.

Αλήθεια όμως, εσύ που νοιάζεσαι για την κριτική του κόσμου, είπε κάτι;

Και αν είπε, πόσο σε πείραξε ;

Είσαι ευτυχισμένος ;

Νομίζεις πως αν τους κάνεις τα χατίρια θα γίνεις ;

Ή πιστεύεις πως θα πάψουν να ασχολούνται με εμάς ;

Ανθρωπάκια χαμένα που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να κρίνουν τους άλλους επειδή δεν έχουν τα κότσια να κρίνουν τη δική τους τη ζωή. Επειδή δεν μπορούν – και δεν τολμούν- να δουν τα δικά τους λάθη.

Μην πέσεις στην παγίδα. Μην βάλεις χρονοδιάγραμμα. Επειδή έτσι είναι και καλά το σωστό, το αποδεχτώ.

Ζήσε! Για σένα. Προσάρμοσε τη ζωή σου στα μέτρα σου. Να μην σε στενεύει, να μην περισσεύει! Μα να σου έρχεται γάντι.

Και ξέχνα τους! Πάτα την κριτική τους κάτω. Μηδενική αξία η κριτική του κόσμου. Ζεις για σένα. Όχι για τους άλλους.

Και μην σε τρώει τι θα πει ο ένας και ο άλλος. Μπορεί και να μην πει. Μπορεί και να πει. Εσένα το ίδιο να σου κάνει. Να μην σε επηρεάζει. Να μην σε νοιάζει.

Τελικά τι είπε για μας ;

Δεν ξέρω, ποτέ δεν ασχολήθηκα.

Εγώ έχω ένα να πω, ζω με βάση τις δικές μου επιθυμίες. Δεν μπαίνω σε καλούπια αποπνικτικά. Δεν παζαρεύω τα όνειρά μου. Δεν κάνω εκπτώσεις σε αυτά που λέει η καρδιά μου, γιατί μπορεί σε κάποιους να μην αρέσει. Εγώ ζω με βάση τα δικά μου θέλω! Και έτσι αναπνέω.

Αυτή είναι η απάντηση μου, στην κάθε κριτική τους!

Γράφει η Γεώρα

Πηγή : .loveletters.gr