Μάσκες...

Μάσκες… Μάσκες πορσελάνινες, μάσκες κέρινες, μάσκες από ανθρώπινη σάρκα. Μάσκες χαρούμενες, μάσκες επιτυχίας, μάσκες καθώς πρέπει, μάσκες θλιμμένες. Μάσκες ευτυχίας, μάσκες δυστυχίας. Μάσκες για κάθε γούστο και για κάθε χρήση. Μάσκες για κάθε περίσταση... Μάσκες που φοράς κάθε πρωί, μάσκες που έμαθες να νιώθεις γυμνός μόλις τολμήσεις και τις βγάλεις…

Μαριονέτες… Μαριονέτες άβουλες, απρόσωπες, ανέκφραστες. Μαριονέτες παραταγμένες στη σειρά, μαριονέτες πρωταγωνίστριες σ' ένα αδηφάγο θέατρο του παραλόγου και της υποταγής. Μαριονέτες τα νήματα τους κινούν κάποιοι άλλοι κι εδύ τολμάς να το νιώσεις ούτε καν να το αισθανθείς…

Σκιές… Σκιές που μεταμορφώνουν το κορμί σου κάθε βράδυ, την ώρα που μάταια παλεύεις να βρεις την πολυπόθητη λύτρωση στην αγκαλιά του Μορφέα. Σκιές που σε περιπαίζουν με θράσος περίσσιο, σκιές που χορεύουν γύρω σου κάθε φορά που γυμνός αντικρίζεις την ψυχή σου κατάφατσα. Τότε που μπροστά στα μάτια σου παρελαύνει ο αληθινός σου εαυτός. Δίχως τις μάσκες του, δίχως φτιασίδια και στολίδια...

Τότε που νιώθεις ποιος στ’ αλήθεια είσαι...



Πηγή : enfo.gr