Αριάδνη εν Κρήτη

Ανθρώπινος παραλογισμός - για κάποιους - η τάση να με μαγεύουν τα ερείπια.

Παλιός οικισμός κάποιου νησιού μεταφράζει τον μακρινό πόνο των ανθρώπων. Ξυπνάει τις νύχτες σαν μωρό που κλαίει και κουλουριάζεται πίσω από τις σιδερένιες καγκελόπορτες. Περιηγήθηκα στα χαλάσματα και διάβασα στα γκρεμισμένα σπίτια την ελπίδα. Είδα και τείχη ψηλά που έκαναν τον ουρανό να σβήνει. Όμως, όπου «οχυρώθηκε» το σώμα, αντέδρασε η ψυχή. Δεν είναι φύλλα οι άνθρωποι να πέφτουν απ’ τα δέντρα. Γίνονται ρίζες βαθιές. Εξόριστοι πολιορκητές αναπνέουν σταθερά σε κάποια Σπιναλόγκα.

Η καρδιά των πολλών χτυπάει στα όρη, στο ρυθμό που επιτάσσει η φράση «γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδερφέ μου, απ’ τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο», (Ανώγεια, Γ. Ρίτσος).

Και ο κόσμος σμίγει. Γιατί εκεί τα χαμόγελα είναι αυθεντικά και το αλκοόλ σερβίρεται με μέλι. Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες στους τοίχους διηγούνται τα σημεία των καιρών και χαιρετίζουν καθημερινά τους άξιους απογόνους που δεν τους εγκατέλειψαν στη λήθη.

Η καρδιά των πολλών ψιθυρίζει επίσης, «να αγαπάς την ευθύνη» Με τόση πίστη, που το γράφει άτακτα στους τοίχους της πόλης του Ηρακλή.

Είναι δυσβάσταχτο «αν χαθεί ο κόσμος» να φταίω εγώ, να φταις εσύ...

Απ’ όλα τα αχαρτογράφητά τους, τις κρυφές τους σκέψεις και τα μυστικά, ήξερα για εκείνους μόνο αυτό. Ούτε Βορράς ούτε Νότος. Στον Ισημερινό συναντώνται οι άνθρωποι, σαν δυο πινέλα που ζωγραφίζουν την υδρόγειο. Άλλοτε τραβούν ευθείες γραμμές και συμπορεύονται, άλλοτε μπερδεύονται σε κύκλους πάνω στο χαρτί. Υπάρχουν, όμως και φορές που ζωγραφίζουν μονάχοι.

Κι όμως, η μοναξιά διακόπτεται όταν συναντήσει τη γεωμετρική ισχύ του κύκλου στο χορό. Εκεί τα βήματα συγχρονίζονται και μαζί με τα χέρια ενώνονται και οι καρδιές, μοιράζονται οι χαρές και στρώνονται παραδοσιακά τραπέζια.

Μα κράτα στο νου σου φυλαχτό πως στην αίθουσα με τα «Αγάλματα Θνητών», παραμονεύει ο Μινώταυρος. Και είσαι θνητός. Είμαι θνητή. Μια ακόμη Αριάδνη που κρατάει στα χέρια της λευκά τριαντάφυλλα και βασιλικό αντί για το κουβάρι νήμα. Ο Λαβύρινθος του κόσμου που τοποθέτησαν στα χέρια μου τα αβέβαιά σου χέρια είναι εύθραυστος, θα κινδυνέψει να χαθεί.

Είναι δυσβάσταχτο «αν χαθεί ο κόσμος» να φταίω εγώ, να φταις εσύ...

Και ήταν τότε που εκτόπισε το ανάστημά του μέτρα πάνω απ’ το έδαφος για να μου εξηγήσει πώς τελειώνουν και πώς αρχίζουν τα παραμύθια σε άδειες αποβάθρες. Κι εγώ, δεν άκουσα ποτέ ξανά πράγμα με τόση προσοχή.

Ειρήνη Χρ. Συκιώτη

Πηγή : enfo.gr