Η αγάπη έχει κτητικότητα, τελεία και παύλα!

Δεν αφήνετε τις μοντερνιές για τα ρούχα σας ή για τα μαλλιά σας λέω εγώ; Δεν κρατάτε τις αλλαγές για τα έπιπλα σας ή για την βεράντα και...

Δεν αφήνετε τις μοντερνιές για τα ρούχα σας ή για τα μαλλιά σας λέω εγώ; Δεν κρατάτε τις αλλαγές για τα έπιπλα σας ή για την βεράντα και τον κήπο σας και να αφήσετε την αγάπη ήσυχη;

Γιατί η αγάπη δεν τα γουστάρει αυτά τα σύγχρονα και τα μοντέρνα, μακριά από εκείνη οι ανανεωμένες ιδέες και οι καινοτόμες θεωρίες. Η αγάπη, ρε αδέρφια, είναι παραδοσιακή, πάρτε το χαμπάρι, και ακόμη κι αν περάσουν χίλια χρόνια θα λειτουργεί πάντα με τα ίδια παλιομοδίτικα μεν, αλλά σίγουρα και δοκιμασμένα στάνταρ της δε.

Και κάτι φτηνά αποφθέγματα, που κυκλοφορούν ευρέως τελευταία στην πιάτσα και στο διαδίκτυο, τα ακούει και βγάζει σπυράκια. Κάτι κούφια λογάκια του τύπου “κανείς δεν είναι κανενός” και “ο κάθε ένας είναι ελεύθερος να κάνει ότι του γουστάρει” τα έχει γραμμένα στα παλιά της τα παπούτσια, τουλάχιστον, για να μην πω πουθενά αλλού.

Είναι κακομαθημένη σαν παιδί σας λέω η αγάπη, τα θέλει όλα για πάρτι της και δεν έχει τίποτα να μοιράσει δεξιά και αριστερά.

Είναι κτητική και απόλυτη, αγύριστο κεφάλι και καθόλου μοντέρνα, αλλά πώς να γίνει… έτσι είναι η αγάπη ρε μάγκες, τα δικά της τα θέλει δικά της και δεν επιτρέπει σε κανέναν να της τα ακουμπήσει. Παθαίνει υστερίες και την κατατρώει η ζήλια, δεν μπορεί να ησυχάσει και να το παλέψει, κάθε φορά που νιώθει ότι απειλείται. Τρελαίνεται όταν ακούει εκείνες τις σύγχρονες παπαριές περί χωριστών διακοπών, περί απεριόριστης και τυφλής εμπιστοσύνης. Αδυνατεί να διαχειριστεί το χωριστά και το περίμενε.

Η αγάπη πάει χέρι χέρι με εκείνο το κτητικό “μου”, ο άντρας μου, η γυναίκα μου, το μωρό μου, ο έρωτάς μου, ο δικός μου, ο άνθρωπός μου. Πάει χέρι χέρι με εκείνη την λέξη που λέγεται “μαζί”. Είναι ευτυχισμένη με το “μου” και το “μαζί” και σκορπάει χωρίς αυτά τα δυο στοιχεία. Τρώει από τις σάρκες της και ανοίγει πληγές, γίνεται θηρίο και θολώνει το μάτι της όταν αυτές οι δυο λεξούλες χάνονται από τον ορίζοντά της. Η αγάπη λοιπόν έχει κτητικότητα, έχει μου ανήκεις και σου ανήκω, τελεία και παύλα! Δεν μοιράζεται, δεν συμβιβάζεται, ούτε αλλάζει μυαλά.

Η αγάπη απαιτεί αμοιβαίες υποχωρήσεις στα θέλω μας, προκειμένου να έρθουν όσο πιο κοντά στα θέλω του συντρόφου μας, ώσπου στο τέλος να γίνουν κοινά και αποδεκτά.

Η αγάπη ρε φίλε δεν χωράει μοντερνιές και επαναστάσεις, δεν της πρέπουν τα “κάτσε εδώ και περίμενε και εγώ θα γυρίσω σε λίγο”.

Στην αληθινή αγάπη, το “μαζί” είναι απόλυτο, δεν σηκώνει κουβέντα και “μήπως να το ξαναδούμε το ζήτημα”, και το “μου” είναι σύμμαχος και συνοδοιπόρος της.

Στην αγάπη σου λέω, δεν πατάς πάνω στην ανοχή και την υποχώρηση της μιας φοράς και το κάνεις κατεστημένο, ούτε αναπαράγεις ότι την σκοτώνει αδιαφορώντας για την τύχη της.

Στην αγάπη, την αληθινή όμως ε… δεν ζητάς μοναχά, αλλά θα πρέπει να δίνεις κιόλας. Δεν θεωρείς δεδομένα τα πάντα, και προς Θεού, δεν της ερεθίζεις τις ήδη ανοιγμένες πληγές της.

Η αγάπη, και αυτό να το θυμάσαι φιλαράκι μου, έχει κτητικότητα και δεν χωράει μεντερνιές, χωρίς το “μου” δεν στέκεται, χωρίς το “μαζί” δεν υπάρχει, τελεία και παύλα.

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος