Να στηρίζεις τις επαγγελματικές επιλογές του συντρόφου σου

«Αγάπη μου, δε μ’ αρέσει που δουλεύεις τόσες ώρες. Αμάν πια αυτή η δουλειά, ούτε γκόμενά σου να ‘ταν. Μήπως με παραμελείς λιγάκι;». «Ποιος σου είπε ότι μπορείς να αποφασίζεις μόνος σου; Τι πάει να πει αφορά τη δουλειά σου κι άρα μόνο εσένα; Νομίζω πως δεν έχεις καταλάβει ότι υπάρχω κι εγώ στη ζωή σου κι έχω δικαίωμα λόγου».

Τα παραπάνω δύο σενάρια δεν αποτελούν διόλου προϊόντα φαντασίας και σχετίζονται άμεσα με την πραγματικότητα. Αντιπροσωπεύουν εκείνες τις περιπτώσεις που το τρίτο πρόσωπο στον καβγά δεν προσδιορίζεται από ονοματεπώνυμο αλλά από εργατοώρες.

Θυμάσαι που σου έλεγαν κάποτε να μην ανακατεύεσαι και να κοιτάς τη δουλειά σου; Ε, δεν εννοούσαν μόνο να μη χώνεις τη μύτη σου παντού. Ήθελαν με τον τρόπο αυτό να καταλάβεις ότι απ’ τη στιγμή που τη δουλειά σου την επέλεξες εσύ, τις αποφάσεις γι’ αυτή θα πρέπει θα τις παίρνεις πάλι εσύ.

Αν ήταν όνειρο ζωής ή έκτακτη λύση για να μη ζεις μέσα στα μαύρα σκοτάδια –κυριολεκτικά, αφού θα σου κόψουν το ρεύμα με τόσους απλήρωτους λογαριασμούς–, μόνο εσύ το ξέρεις. Αν σου αρέσει ή την βαριέσαι οικτρά και ξεροσταλιάζεις πάνω απ’ τους δείκτες του ρολογιού μέχρι να τελειώσει η βάρδια σου, πάλι μόνο εσύ. Αυτό που ξέρουμε εμείς είναι ότι για να κάθεσαι, τουλάχιστον σε κάποιο πεδίο σε ικανοποιεί. Κι ας είσαι συνέχεια μες στην γκρίνια πως δεν είναι ιδανική, κουτσά-στραβά την παλεύεις για ένα μεροκάματο.

Κανένας, λοιπόν, δεν ξέρει καλύτερα από σένα πώς περνάς τις ώρες που βρίσκεσαι εκεί. Γιατί, λοιπόν, όταν έρχεται η ώρα να αποφασίσεις για αλλαγές στον τομέα της εργασίας σου, λαμβάνεις υπόψη τη γνώμη άλλων;

Μπορεί να είναι οι άνθρωποί σου, οι γονείς σου, ο σύντροφός σου. Πιθανότατα οι αποφάσεις σου να καθορίζονται έμμεσα απ’ την παρουσία τους στη ζωή σου, απ’ τις ανάγκες σου πρωτίστως αλλά και τις δικές τους. Σημαντικό είναι, όμως, σε ό,τι αφορά τη δουλειά σου να μην έχουν λόγο. Ή ακόμα κι αν ζητήσεις τη γνώμη τους, η τελική απόφαση να ‘ναι αποκλειστικά δική σου.

Ο σύντροφός σου πιθανό να μην είναι σύμφωνος με μία επιλογή σου σχετική με τη δουλειά. Αλλά απ’ τη στιγμή που η σχέση σου μαζί του δε θα διαφοροποιηθεί, που θα γυρνάς στο σπίτι και θα ‘σαι ο ίδιος άνθρωπος, που δε θα περιορίσεις τις διαθέσιμες γι’ αυτόν ώρες ή τη σημασία που του δίνεις, οποιαδήποτε γκρίνια είναι απλώς προσπάθεια επιβολής.

Αν πραγματικά σ’ αγαπάει θα σε στηρίξει σε κάθε σου επιλογή κι απόφαση. Θα βρίσκεται δίπλα σου προσπαθώντας να σε βοηθήσει να προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα. Εξάλλου, δεν μπορούμε να μιλάμε για ανιδιοτελή αγάπη αν δε σέβεται απόλυτα εσένα, τη δουλειά σου και τον κόπο που καταβάλλεις για να τα φέρεις εις πέρας σ’ αυτή.

Τις θεωρίες πως τα ζευγάρια πρέπει να συναποφασίζουν, τις ενστερνίζομαι κι εγώ. Αλλά απ’ το να μπεις εμπόδιο στα σχέδια του συντρόφου σου ή να τον προτρέψεις να λάβει αποφάσεις που μετέπειτα δε θα του βγουν κι ίσως να σε κατηγορεί γι’ αυτές, καλύτερα να μην ανακατεύεις καθόλου.

Ας κοιτάει απλώς ο καθένας τη δουλειά του. Δε σημαίνει πως θα είναι αυτόματα κι ατομιστής. Ίσα-ίσα, θα δεις αν και κατά πόσο είναι ικανός να λάβει υπόψη τη φωνή σου, χωρίς καν να την ακούσει.

Γράφει η Βασιλική Γουγούλα

Πηγή : .pillowfights.gr